Met de jas goed dichtgeknoopt (3)

De fotograaf bedacht tenslotte dat het misschien wel verstandig was om van de boom weg te lopen, opdat Cera vervolgens niet meer werd afgeleid en zich beter kon concentreren op de afdaling.
Doch toen wij langzaam afstand namen van haar en de boom, liet zij horen dat ze het daar niet mee eens was. Ja, wij lieten haar in de steek en dat viel haar bar tegen. En daarom protesteerde zij dus.

Maar nu ging Cera in elk geval wel beter haar best doen, want ze wilde uiteraard niet achterblijven.
Vanuit de verte zagen wij haar van de ene tak naar de andere schuiven, naar beneden kijken om haar kansen in de schatten en zich vervolgens weer optrekken zodat ze geen steek was opgeschoten. Even leek het erop alsof ze in paniek was, maar daarin vergisten we ons. Ja, ze was wel erg nerveus maar zou heus geen domme dingen doen, toch? Maar goed, het kon dus nog wel effe duren allemaal...

De Boez twijfelde ook toen de fotograaf inhield om nog een keer om te kijken. Maar dat was maar even, en daarna hobbelde hij achter Oscar aan die al een heel eind van ons vandaan was. En de fotograaf ging toen ook maar achter de twee ventjes aan. Nog even één keer omkijken dan? En nu echt voor de laatste keer, ja?
O jee, wat gebeurde daar? De fotograaf liep snel weer een stukje terug om het beter te kunnen zien.

Nou, dat ging maar net goed! Heel even bengelde Cera op een paar (te) dunne takken boven de grond, maar al spartelend wist zij weer een dikkere tak te bereiken en zat ze weer veilig. Nu wist de fotograaf het zeker, het had geen enkele zin om hier te blijven rondhangen. We zouden Cera nog een minuut of tien de tijd geven om een oplossing te zoeken, en moesten daarvoor zelf toch echt een eindje verderop gaan staan. Ze moest ons niet meer zien, dat leek het beste. En mocht Cera er niet in slagen zelfstandig uit de boom te komen, konden we altijd nog een trapje gaan halen.

De jongens waren tussen het kattenkruid gesprongen en speelden daar weer één van hun spelletjes. En daar er op die plek ook nagelkruid staat, kon mevrouw Katblad zich alweer verheugen over alle kleverige pluimpjes in de vacht van de Boez, die ongetwijfeld later op de dag in haar bed terecht zouden komen. Of dan in elk geval op het bed.
We kwamen erg in de verleiding om nog een laatste keer om te kijken naar de boom en Cera. Maar dat bleek niet meer nodig.

Nee, want Cera kwam er al aan! Zie je wel, gewoon even alleen laten, niet mee bemoeien en alles komt gewoon in orde! En achteraf bezien: Cera komt toch ook altijd veilig van het dak op de container terecht? En die is nog wel keihard en soms nog glad ook, terwijl de grond onder de boom bedekt is met bladeren en kleine struikjes! We slaakten een zucht van verlichting.
De jongens kwamen direct uit het struikgewas om Cera te begroeten, maar bovenal om nu eindelijk naar de redactie terug te kunnen gaan. En omdat de koffiemachine gauw aangezet moest worden voor mevrouw Katblad, liep de fotograaf snel vooruit.

Wel, de haarfabrieken volgden in rap tempo, want het hele rondje met het oponthoud in de Kruidentuin had behoorlijk lang geduurd en het was erg koud.
Om de goede afloop te vieren, trok mevrouw Katblad wat Vitakraft-staafjes uit de verpakking en verdeelde ze onder de reporters. Toen werd de koffie ingeschonken en kon iedereen bijkomen. Al met al was het best een leuk rondje geweest, vooral als het eind goed al goed is, heh? Juist ja. Nog een kopje koffie, mevrouw Katblad?