Twee stoere reporters in de regen

Hoewel het flink motterde, ging de fotograaf toch op pad. Het was zondag en dus rustig op straat, en onder die omstandigheden willen er nog wel eens, ondanks de nattigheid, haarfabrieken rondlopen in de buurt.
Er meldden zich twee vrijwilligers om mee te gaan: Cera en Oscar. Zij hebben namelijk niet zo'n bezwaar tegen een vochtige vacht en zijn niet zo kinderachtig als onze andere drie reporters.
Hoewel, in de Kruidentuin waren zij toch niet bereid zich tussen de Kruiden te begeven. Kans op vieze poten, heh? Oscar bleef dus over de rand lopen.

En Cera deed ook niet veel meer.
De fotograaf liep een paar rondjes om het centrum van de tuin, keek nog even goed tussen de struiken maar zag nergens ander kattenvolk. De camera ging in de jaszak (mag niet nat worden) en wij liepen de Parallelstraat in. Misschien dat daar ergens nog iemand rondliep? Of desnoods voor het raam zat? Nee, je weet maar nooit.

De fotograaf nam onderweg even snel een foto om u te laten zien dat Cera er flink de pas inzette; Oscar deed wat kalmer aan. Hier en daar werd er flink gesnuffeld natuurlijk, maar andere haarfabriekjes waren nergens te bekennen. Wij hadden dat natuurlijk kunnen weten want eigenlijk was het weer net iets te slecht voor buitenactiviteiten, en dus konden wij ons voorstellen dat de meeste kattenbeesten gewoon bij of op de verwarming wilden blijven. Gelukkig dat wij de beschikking hebben over een stel echte reporters met groot plichtsbesef, anders zou het een wel erg saaie boel worden, dat Katblad van ons.
Maar erg veel te beleven viel er dus niet, helaas.

Ja, er stond wel ergens zomaar een pakket op straat, dichtgeplakt en al. De reporters moesten dat natuurlijk even inspecteren, en mevrouw Katblad kwam eveneens wel erg in de verleiding om het pak aan een onderzoek te onderwerpen! Want misschien had een Sinterklaas (bijvoorbeeld) dit pakket per ongeluk hier achter gelaten, of was het van de wagen gevallen? Doch toen bedacht zij dat het ook een geheimzinnige zending uit Griekenland kon wezen, en om verder geen risico te lopen riep zij de reporters op het pakket verder met rust te laten, wat zij gelukkig ook deden. Vervolgens liepen wij naar het Gevaarlijke Water toe.

En daar (in de gracht dus) dreef een zwaan. Waarschijnlijk dacht het zwembeest dat mevrouw Katblad wellicht een zakje brood bij zich had, en dus zwom hij in rap tempo naar ons toe. Nee, geen broodkorstjes maar wel een haarfabriek! Cera had erg veel belangstelling voor de zwaan en wilde bijzonder graag kennis maken met hem, maar de zwaan had het blijkbaar niet zo op katachtigen en wist precies wat te doen om Cera schrik aan te jagen: hard blazen natuurlijk! Dat schrikken van Cera viel trouwens reuze mee. In eerste instantie deed zij zelfs nog een paar stapjes voorwaarts, maar toen de zwaan nogmaals liet blijken niet in te zijn voor een snavel/neus-contact, draaide Cera zich om en liep ze van de kade weg. Erg jammer, vond de fotograaf, want zo konden we niet nog meer leuke foto's maken van deze bijzondere ontmoeting.

Oscar had zich trouwens ondertussen onder een wielhuis gewrongen, want daar zat hij droog en veilig. Hij had totaal geen interesse in het zwanenbeest, dat was wel duidelijk.

Afijn, wij maakten nog even een laatste foto van de gracht om u een beeld te geven van het kruispunt, en u ziet hier nog net hoe Cera de Katbladstraat inloopt. We wandelden eerst nog in de richting van het Zooiplein, maar omdat het alsmaar harder begon te regenen besloot de fotograaf terug te gaan naar de redactie, en mevrouw Katblad was het daar helemaal mee eens. Onze reporters trouwens ook, want ze hadden dan wel stoer door de regen gelopen, genoeg is genoeg, heh? En bovendien was het hoog tijd voor een lekker kattenbrokje... Toevallig ja!