Oscar mist zijn vriendje dus wel..... (1)

Toen wij met onze camera een rondje gingen lopen, was er aanvankelijk geen haarfabriek te bekennen. De Boez zat nog te kniezen op onze bovenverdieping, en waar de anderen allemaal uithingen wisten we niet.
Doch bij de Kruidentuin zagen wij Oscar op een wielhuis zitten. Hij zat wat naar de tuin te staren, maar toen hij zag dat onze fotograaf eraan kwam, verdween de apathie.

Wij werden hartelijk door de Os begroet; het was bijna aandoenlijk.
Mevrouw Katblad tenminste, had met hem te doen, want hij zag er eenzaam en verlaten uit. Dus eerst maar een flinke knuffel, heh Os?
Ja, dat vond ook hij een goed idee.
Daarna gingen we met de fotograaf de Kruidentuin in, want er moest wel nieuws verzameld worden voor in het Katblad, heh? Yes.

Wel, het eerste nieuws is dat Wamy in de Kruidentuin liep te zooien. Wij hebben hem sinds wij hem een paar dagen terug van mevrouw Katblad haar bed hebben afgejaagd (geen idee hoe hij daar was gekomen maar dus wel erg schokkend dat hij daar zomaar lag) niet meer bij het Poezenloket gezien - hij is vast diep beledigd, maar daar kunnen wij niets aan doen. Wamy had dan ook helemaal geen zin om te po(e)seren en bovendien, zo leek het, ook helemaal geen zin in Oscar. Dat kwam dan zeer goed uit want Oscar voelde dezelfde weerzin. Waarom? Wij weten het niet. In elk geval verliet Wamy de Kruidentuin en liep de Parallelstraat in.

Het tweede nieuws is dat Mini ook in de Kruidentuin was. Ze zat niet ver van de Gevaarlijke Weg te zitten, en keek zoals gewoonlijk weer erg boos. Graag hadden wij haar in actie gezien, maar het lijkt erop of Mini een beetje in het inzakken is. Is dat misschien het gevolg van haar sterilisatie? Of zit zij wellicht met een probleempje van psychische aard?
Nee, de fut lijkt er wel een beetje uit, en dat terwijl ze nog zo jong is, heh?
Wel, de Os trok zijn eigen plan.

Ja, Os wilde even de varens inspecteren. Erg dichtbij de Gevaarlijke Weg vonden wij, maar goed, zolang ze maar niet gaan oversteken, die haarfabrieken. Mini kwam eindelijk overeind en was nieuwsgierig genoeg om te willen weten wat de Os ging uitspoken. Dat gaf ons weer een beetje moed en vertrouwen in haar.

Echter, Oscar zat daar maar en deed helemaal niks behalve omkijken en Mini in de gaten houden.
Het was voor ons duidelijk dat Os zichzelf niet was. Hij had met zijn snuit in die varens moeten duiken. En verderop weer op moeten duiken met een verhaal over wat hij had gezien of geroken. Of zonder verhaal maar met een beetje meer enthousiasme en opwinding! Helaas, niets van dit alles. Os was beslist niet zichzelf, dat was duidelijk.

En toen Mini doorhad dat Os uiteindelijk toch helemaal niks van plan was, deed zij alsof zijzelf iets belangwekkend had opgemerkt tussen de struiken, een eindje verderop.
Zij strekte haar lijf helemaal uit, en zo konden wij zien dat ze best wel lang is, als ze dat wil. Ja, en een mooie markreeltekening heeft ze ook, maar dat wisten we al wel van een tijd geleden, toen zij nog graag voor de camera verscheen en ons zonder gêne haar operatiewond toonde.

Nu dus gunde ze ons nauwelijks een blik op haar prachtige figuurtje en dook de struiken in om ervoor te zorgen dat zij niet meer zichtbaar was. Wat een teleurstelling nu weer voor de fotograaf. Ja, want perfect licht, perfect haarfabriekje, maar geen bereidheid om zich uitgebreid te laten fotograferen.
We riepen Oscar tot de orde. Gaan we nog wat doen, Os? Stukje lopen? Ja, dat vond Os een goed idee gelukkig. Want je moet toch wat heh? Al is je allerbeste vriendje dus een soort van ziek thuis....

We liepen de Kruidentuin uit, maar op het laatste moment zagen wij nog een koppie tussen de struiken. Wie was dat nou weer?
Eerst dachten we aan Wamy, maar dat kon niet want die was vertrokken, toch? Bovendien was deze niet grijs maar zwart. Het kon ook de Boez niet zijn, want die lag zijn trauma thuis te verwerken. Maar wie dan wel?
Voordat dit ventje tussen de struiken verdween, kregen we hem nog even beter te zien en wij herkenden Lima. Tenminste, wij konden niemand anders bedenken (en moeten nog even navragen bij zijn mensen of het kan kloppen dat Lima daar was op dat tijdstip). Mevrouw Katblad vond op dat moment dat de wandeling niet verder kon doorgaan. Immers, als het Lima was tussen die struiken, moest de Os daar blijven om op zijn huisgenoot te passen. Want misschien was Lima (anders nooit zover van huis) wel bang of van streek, maar dan was Os er nog altijd om op hem te passen en bijstand te verlenen. Maar de fotograaf was het daar niet mee eens. Nee, Lima zou best zelf de weg naar huis terug kunnen vinden; hij was hier immers ook gekomen en bepaald niet achterlijk. Bovendien was Os vrij om te doen en laten wat hij wilde, en moest zijn eigen keuzes te maken, toch?
Dus de fotograaf liep toch de Parallelstraat in en de Os liep mee. Ongevraagd, want wij riepen hem niet. Os had zijn keuze gemaakt, zonder dwang of aandringen.

Mevrouw Katblad bleef eerst nog even dralen, maar liet zich toen overhalen door de fotograaf om mee te lopen. Oscar liep al vooruit, maar zijn staart bleef naar beneden en we hadden niet het idee dat hij nu zoveel plezier had in deze wandeling.
Afijn, daar konden wij verder niets aan doen dus.
En verderop in de straat zagen wij Wamy weer, vlak bij zijn huis. Hij zat daar onder een bankje, zag Oscar naderen en zijn oogjes gingen twinkelen. O jee, hij zou de Os toch niet willen gaan pesten?

Ja hoor, dat wou Wamy dus wel. Want terwijl onze junior-verslaggever even stond te snuffelen, werd hij van achteren aangevallen door de kleine pestkop. Die probeerde zijn nageltjes in de staart van de Os te slaan en haalde derhalve lekker uit.
Oscar had totaal geen zin in het geklier van Wamy. Hoe ging dit aflopen? Zou hier ruzie van komen? Vechten misschien zelfs? En wat ging er nog meer gebeuren tijdens deze wandeling?
U leest het in deel 2!