Bohr keek gisteren niet zo blij toen wij met de Boez in de Hoftuin kwamen. Niet dat zij zich door onze reporter bedreigd voelt, maar ze geeft er de voorkeur aan om niet lastiggevallen te worden als zij wat zit te mijmeren op het bankje voor haar huis.
Nu is het natuurlijk wel de vraag of er op dit moment sprake was van lastigvallen. Laten wij de situatie eens nader bekijken.
De Boez was inderdaad wel erg dichtbij gekomen, wellicht zelfs wel irritant dichtbij. Hij kwam namelijk zo ongeveer onder het bankje zitten, en wij kunnen ons voorstellen dat dat Bohr geen prettig gevoel gaf. Nee, mevrouw Katblad zou dat ook niet willen (dat er iemand onder haar bank zat), en dus had zij met Bohr te doen. Vandaar ook dat zij de reporter opdroeg zich te verplaatsen - ze zag sowieso niet in wat het nut was van daar te blijven zitten. Wij waren aan het verkennen toch? En dit was luieren, iets heel anders dus. Kom op Boez! Wegwezen daar!
De oproep werd echter niet begrepen. Nee, Boez zag niet in wat zijn zitten op die plek nou voor kwaad kon, en Bohr keek met een blik van "Zo erg is het nou ook weer niet!"
Hadden wij de situatie nu helemaal verkeerd ingeschat dan?
Zochten wij spijkers op laag water?
In elk geval kwam de oplossing van een heel andere kant.
Het was de Os die daar kwam aankuieren. En dus was de Boez in één klap Bohr vergeten, en ook (denken wij) waarom hij daar onder dat bankje was gaan zitten. Oscar moest begroet worden en dat gaat nu eenmaal voor alles. Of Os nu wel behoefte had aan een begroeting van Boez, dat is weer een andere vraag. Ze hadden elkaar namelijk nog niet zo lang daarvoor gezien, heh? En je kunt het ook overdrijven, dat vriendjes-gedoe. Te klef, ja.
Wel, Bohr werd tenminste weer met rust gelaten, en dat kwam haar erg goed uit.
Zo zie je maar weer. Dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten