Avontuurlijke wandeling met hagel

Cera vond het tijd voor een verkenningsronde en wij gingen met haar mee. De zon stond laag (dat kunt u zelf ook op de foto zien), maar hij was er tenminste en dat was een aangename afwisseling. Wel opschieten geblazen, want verderop hingen alweer wat zwarte joekels en daar zat vast een heleboel water in! Cera zette er flink de pas in en de fotograaf ook. Op naar de Kruidentuin!

Daar zat Kaija dus. We zien Kaija wel vaker daar op en in die tuinstoelen en vragen ons af of ze nog wel eens iets anders doet dan voor of achter het raam zitten! Immers, vorige zomer zagen wij haar nog regelmatig in de bomen van de Kruidentuin, of rollend en trippend tussen het kattenkruid met haar huisgenote Siep. Wat is er gebeurd in het leven van Kaija dat ze een beetje in lijkt te zakken? Komt het misschien door al dat jonge grut dat alsmaar door haar tuin struint en de boel op stelten zet? (Wij denken daarbij natuurlijk niet alleen aan de Boez en Os, maar ook aan Mini, Monster en Wamy.) Of zijn het misschien de bezoekjes van Bel de Franskat waardoor Kaija niet meer dan twee stappen van haar huis vandaan komt? Is het de leeftijd dan misschien? Wij weten het niet.....

De Parallelstraat lag er weer mooi bij, en in de verte zagen wij een haarfabriek naderen. De fotograaf kon nog niet goed zien wie het was, maar Cera kroop alvast weg onder een wielhuis en dat deed ze natuurlijk niet voor niets. Was het dan misschien Bel de Franskat die onze richting uitkwam? Want in dat geval werd het gedrag van Cera natuurlijk helemaal begrepen.

Inderdaad, het was Bel. Waarschijnlijk had hij een ochtendwandeling gemaakt buiten de Katbladbuurt en daar een aantal andere katten de stuipen op het lijf gejaagd, want dat doet hij namelijk het liefst. Bel maakte dan ook een wat vermoeide indruk, stopte bij zijn huis, en gelukkig voor hem kwamen net zijn mensen aanfietsen; zij konden de deur voor hem openen. Bel keurde Cera geen blik waardig en ging direct zijn huis binnen. Wel, dat kwam mooi uit want dan konden de fotograaf en Cera weer verder lopen, heh?
Nou, dat lag iets anders. Want Cera is zo bang voor Bel dat het haar veiliger leek om nog even wat langer onder het wielhuis te blijven zitten. Ja, voor het geval dus!

En toen wij na een poosje wachten eindelijk weer verder konden, bleef Cera steeds omkijken of ze niet werd achtervolgd door de Franskat.
Ondertussen hadden wij zodoende al heel wat tijd verloren en de zwarte wolken kwamen langzaam maar zeker steeds dichterbij. Ja hoor, de eerste druppels begonnen al te vallen. Effe doorlopen Cera, misschien komen we nog enigszins droog thuis!

Wel, we stapten aanvankelijk stevig door, maar toen de druppels overgingen in kleine steentjes, vond Cera het verstandiger om een droog plekje te zoeken. Wel, natuurlijk paste de fotograaf niet onder dat schattige karretje, dus ging de camera in de jaszak en de capuchon over het hoofd. En toen maar wachten, heh? Tot het wat minder hard hagelde en we weer verder konden dus, ja! De fotograaf ging nog even met mevrouw Katblad in discussie. Over hoe bespottelijk het was om in de bui te blijven staan omdat Cera zo nodig moest schuilen, en waarom niet gewoon doorlopen naar huis, met of zonder Cera. Maar mevrouw Katblad weigerde onze reporter in de steek te laten, dus bleven we daar toch maar staan terwijl de hagelstenen naar beneden kletterden. En toen de steentjes weer druppeltjes werden, kwam Cera uit zichzelf onder het karretje vandaan en konden we weer door.

Natuurlijk gingen we niet meer naar het Gevaarlijke Water, daar was het geen weer voor. Bovendien waren er opeens flinke windstoten, waaide er zelfs ergens een stuk hout van een dak naar beneden (onder een wapperend zeil vandaan), dat mevrouw Katblad maar net miste, dus de lol was er sowieso af.
Wel, (veilig) thuisgekomen moest de avontuurlijke wandeling natuurlijk nog even geëvalueerd worden en daarbij hoort een flinke aaibeurt. Hoewel, eerst maar opdrogen, Cera? Want zo'n natte vacht aait niet zo fijn, heh? Oh, het maakt jou niks uit? Nou, vooruit dan maar. Jakkie!