Ja hoor, het was weer zover. Os had de achteruitgang van zijn huis genomen en was het dak opgegaan, en vervolgens wilde hij de straat op maar zag geen weg naar beneden. Reden dus om een vreselijke jankpartij te beginnen toen hij mevrouw Katblad en zijn collega-reporters zag lopen.
Het gejank van Os was, net als de vorige keer, weer in de hele straat te horen. Mevrouw Troy trok zich er weinig van aan en leste haar dorst maar eens, Japekop ging erbij zitten en wachtte erop of er nog actie zou worden ondernomen (hijzelf trok zich het gejammer van Os niet zo aan), maar de Boez wilde natuurlijk direct naar de plek des onheils toe om zijn vriendje wat morele steun te kunnen verlenen. Of het was zijn nieuwsgierigheid die hem die kant op dreef, dat kan natuurlijk ook....
Cera was als eerste op het gehuil afgegaan en zat nu op een vuilcontainer omhoog te kijken, naar Oscar dus. Zij had diep medelijden met hem, en dat straalt dan ook van haar snuitje af. Of dacht zij misschien: daar zit dat sukkeltje weer? Maar ja, wat doe je eraan, heh? Nee, er was geen enkele mogelijkheid om Os te helpen.....
Dat besefte de Boez ook; hij was ondertussen op de tafel naast de container gesprongen en ook hij keek omhoog naar waar zijn vriendje zo zat te kermen. Boez zelf kent ook het probleem van op het dak zitten en even niet meer weten hoe je nu ook alweer naar beneden kunt komen. En dan is het heel vervelend wanneer je daar op straat je vriendjes ziet en niet naar ze toe kunt.
Het gejank van de Os hield niet op en was vreselijk om aan te horen. En zolang mevrouw Katblad met de reporters daar voor dat huis zouden blijven hangen, zou Os sowieso niet op het idee komen om langs de achterkant van het huizenrijtje weer naar omlaag af te dalen. Dus moesten wij de Os, voor zijn eigen bestwil, in de steek laten, hoe moeilijk dat ook was.
Het duurde even voordat wij de Boez ervan konden overtuigen dat het nu het beste was om Os aan zijn lot over te laten. Dat het geen zin had om hier te blijven zitten omdat de Os dan nooit zou stoppen met huilen en zijn kleine hersentjes geblokkeerd zouden blijven. Wij konden hem alleen maar helpen door weg te gaan, snap je, Boez?
Nee, de Boez snapte daar helemaal niks van maar ging tenslotte toch mee naar de Kruidentuin om daar een beetje te zooien en klooien.
En jawel hoor, een half uurtje later, toen wij op de redactie de Boez zoethielden door snoepies door de kamer te gooien, stapte Oscar opeens door het loket naar binnen. De weg terug gevonden Os? Oscar gaf geen commentaar en dat is geen wonder. Want op dat moment ging het om de snoepies die in de rondte vlogen, en daar wilde hij ook wel één van vangen! Of twee ja. En dus was het dakavontuur alweer helemaal vergeten, behalve dus door mevrouw Katblad, want zij moest nog even een verslagje maken voor het Katblad. Bij deze dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten