Verrast en dankbaar.....

Vanavond hoorden wij nog laat één of meer haarfabrieken de redactie verlaten. Wij hadden namelijk vergeten het luik voor inkomend verkeer te sluiten, en hebben twee reporters in dienst die in staat zijn met hun nagels het luik van binnen uit naar zich toe te trekken, en dus zo naar buiten weten te ontsnappen. Wie? Wel, dat zijn Oscar en de Boez; de laatste heeft het trucje afgekeken van zijn vriendje Os. (Zelf is de Boez niet zo vindingrijk, maar kunstjes kopiëren kan hij als de beste.)
Tijdens onze absentiecontrole noteerden we de afwezigheid van deze beide jonge jongens, helemaal volgens onze verwachtingen. Mevrouw K. besloot zich niet druk te maken. Het was immers best wel fris buiten terwijl binnen de CV lekker snorde, dus de jongens zouden zich vast wel snel weer melden. Ze ging daarom met haar gasten aan tafel om van een heerlijke pastamaaltijd te genieten.
Nadat de gasten waren uitgelaten, viel het haar op dat het dekentje op de bank nog steeds niet bezet werd (door Oscar), en toen herinnerde zij zich plots weer dat de twee jongste reporters nog ergens buiten moesten zijn. Ach, al zo laat en dan in die kou!
Wel, Oscar bleek in de Schuilhut te zijn gekropen en meldde zich snel toen wij hem riepen. Maar de Boez was nergens te bekennen en mevrouw K. werd ongerust. Immers, zij maakte al een keer eerder mee dat haar jongste reporter niet thuis kwam, en vervolgens een week lang wegbleef omdat hij zich had laten opsluiten in een garage (naar later bleek).
Doch, deze keer viel het allemaal reuze mee. Ja, want de Boez was helemaal niet meer buiten! Nee, bij nader inzien lag hij "gewoon" onder het dekbed van mevrouw K. Binnengekomen zonder wij dat gehoord hadden. En we hadden dat natuurlijk kunnen weten. Waarom? Hoezo?
Welnu, de Boez had de afgelopen dagen al eerder aangegeven dat hij niet tevreden was met de dalende buitentemperatuur. Meerdere keren was hij reeds in het raamkozijn gaan zitten, verbleef daar langere tijd met zijn achterste bovenop de verwarming en gaf te kennen dat hij het daar erg naar zijn zin had. Bovendien kruipt hij regelmatig midden in de nacht onder het dekbed tegen mevrouw K. aan, waardoor zij wakker wordt maar hij dus beter (mmmm, lekker warm.....) kan slapen.
Om kort te gaan, alle haarfabrieken waren tenslotte gewoon op tijd binnen en tevreden (spinnend), en mevrouw K. moet leren om zich niet meer zo druk te maken over hun welzijn, want ze zorgen er best voor dat ze niks tekort komen.
Jawel, klein zorgpuntje is de Os met zijn onwennigheid en bescheidenheid. Hij denkt nog steeds dat hij 's avond op straat gezet wordt en daar dient te blijven, want zo is dat lange tijd het geval geweest.
Als wij hem nu  's avonds binnenroepen en hem duidelijk maken dat hij op zijn dekentje op de bank mag liggen om daar te overnachten, is hij elke keer weer blij verrast en dankbaar....