Geen onvertogen woord

Nadat Oscar zich enige tijd met Loesje had vermaakt (zie vorig bericht), moest de Boez meemaken dat zijn vriendje vervolgens het gezelschap opzocht van Sonny Boy. Of het was andersom, namelijk dat Sonny contact zocht met de Os (dat ligt namelijk meer voor de hand).
In ieder geval zat de Boez daar weer in zijn eentje een beetje jaloers en sneu te wezen.
Wel, mevrouw Katblad moedigde hem aan om "mee te doen" en dan maar te kijken wat er van kwam, dat leek haar beter dan slachtoffertje zitten wezen, maar de Boez vond dat geen goed idee en bleef liever zitten kniezen.

Een eindje verderop dus waren Oscar (boven) en Sonny) onder druk bezig met een gezamenlijk snuffelprojectje, maar ze hielden elkaar uiteraard wel heel goed in de gaten. Het zijn namelijk niet bepaald elkaars beste vriendjes; er worden zelfs wel eens over en weer klappen uitgedeeld.
Maar vooralsnog viel er geen onvertogen woord en dat was al mooi meegenomen, vond mevrouw Katblad.

De twee gingen zelfs over tot het spelen van verstoppertje, want Sonny schoot plots tussen de varens en Oscar ging hem vervolgens zoeken.
Lange tijd waren beide haarfabrieken onzichtbaar. Nee, daar hebben wij dus ook geen foto's van, heh? Omdat dat inderdaad geen zin heeft. Vandaar dat we moesten wachten tot de ventjes weer tevoorschijn kwamen.

En ja hoor, ineens sprongen ze zo ongeveer tegelijkertijd het pad op en nu leek het alsof er tikkertje werd gespeeld.
Trokken de haarfabrieken zich iets van de aanwezigheid van mevrouw K. aan? Neen. Want wij hebben, door altijd overal maar rond te lopen met onze haarfabrieken en ons nooit ergens in te mengen, in de loop der jaren bereikt dat de katten de fotograaf (en mevrouw K.) beschouwen als één van hen, dus niet gevaarlijk of bedreigend.
In het begin (bij de start van het Katblad) deelden wij nog wel eens kattensnoepjes uit aan "vreemde" haarfabrieken, maar dat bleek eigenlijk helemaal niet nodig en dus zijn we daarvan afgestapt. De fotograaf hoeft ook niet persé vriendjes te worden van alle buur(t)katten, alleen de acceptatie (oh, daar heb je dat mens weer maar die is niet gevaarlijk) is al voldoende.
Maar dit alles terzijde, we gaan weer terug naar de Kruidentuin om te kijken wat daar verder geschiedde.

Wel, Sonny en Oscar renden nog een poosje samen door de tuin heen en weer, totdat ze toch wel irritant lang bleven hangen op een bepaalde plek, en dat was erg dicht bij de Gevaarlijke Weg.
Bromwielen kwamen met veel lawaai voorbij maar het leek hen niet te deren.
Mevrouw K. had er echter wel last van en stelde voor om de tuin de verlaten en nog een stukje te gaan wandelen.
Oscar reageerde als eerste op haar roepen en het bekende fluitje. Hij aarzelde geen ogenblik en volgde de fotograaf de Parallelstraat in.

En ja hoor, Sonny volgde ook! Nou, dacht mevrouw K. nog, misschien schuilt er wel een echte Verkenner A in dit rooie ventje! In dat geval moesten wij de cursusleidster maar eens raadplegen over de mogelijkheden van een cursus voor Sonny.
Maar goed, op dit moment was dat nog niet aan de orde. Wat wel aan de orde was, was dat wij graag de Boez mee wilden hebben. Alleen meldde hij zich niet. Moesten wij nogmaals fluiten en roepen? En zou hij dan achter ons aankomen of was hij zo in zijn rol als slachtoffer opgegaan dat hij liever alleen in de tuin achterbleef?
U leest het in een volgend bericht....