Aangename afleiding!

Mevrouw Katblad had gisteren eigenlijk helemaal geen zin om een stukje te gaan lopen. Want het was mistig en druilerig, en dan zit zij liever binnen met de radio, kachel en de kaarsjes aan (dat laatste tegen de opkomende winterdepressie.....). En dan ook nog een lekker kopje koffie erbij en de katten snorrend op de bank (wat ze dus geen van allen doen, behalve de Os dan).
Maar goed, echte Verkenners willen eropuit, zo ook Cera en Oscar, en dus moest mevrouw K. mee naar buiten om het dagelijkse rondje te lopen.
Wel, achteraf was dat heel goed voor haar! Os en Cera waren namelijk in een jolige bui en een tikje wild. In de Kruidentuin holden ze als gekken achter elkaar aan, haalden rare toeren uit en maakten daarmee mevrouw K. (en de fotograaf) voortdurend aan het lachen! En een beetje vrolijkheid is zo goed tegen een dreigende depressie!

Vooral Os bleef maar in beweging, en na een paar rondjes om het centrum van de tuin heen (achter Cera aan), sprong hij plots over het hekje en huppelde hij op komieke wijze over, langs en door de planten en om de boom. En zo kon Cera even langs de kant uitrusten van het gedartel met de Os. Ja, onze jonge dame is namelijk ook niet meer zo piep, heh? Ze vindt tenminste zelf dat ze het af en toe wat rustiger aan moet gaan doen.....
We gingen naar de Parallelstraat, daar huppelde Oscar vrolijk verder en Cera deed weer met hem mee .

Doch in de Steeg van Storm was Cera het spelen opeens zat.
Terwijl Os op haar zat te wachten om haar weer eens te bespringen, liet zij zich aan het begin van de Steeg op haar achterste zakken, precies op de plek waar een verfrommelde broodzak lag. Op de foto komt het niet zo goed uit, maar we kunnen u verzekeren dat de blik op haar snuit erg komisch was en haar houding ook; alsof ze een belangrijke ontdekking had gedaan (de broodzak) en daar een medaille voor wilde hebben.  Oscar zat ondertussen voor niks te wachten (ook weer komisch want hij keek erg teleurgesteld en maakte daar zeer passende, klaaglijke geluiden bij), want Cera was niet van plan om haar broodzak in de steek te laten en nog een stap te verzetten. En daar hing dan ook nog dat muisje op de muur, immer boven dezelfde traptrede (linksonder op de foto), en bij het zien daarvan was mevrouw K. definitief van haar sombere bui af.
Zo zie je maar, haarfabrieken zorgen altijd voor de nodige, aangename afleiding, en zijn altijd weer in staat om een glimlach en/of grijns op je gezicht te toveren.
Nee, we brachten geen nieuws mee naar huis. Maar opeens deed die kou en mist er niet zoveel meer toe en mevrouw K. vergat helemaal thuis de kaarsjes aan te steken.
Dank jullie wel heerlijke haarbrieken, voor deze vrolijke wandeling! De wereld zag er opeens weer een stuk lichter uit!