Ik noem geen namen....

Wamy:

Mevrouw Katblad, kan ik u even spreken?
Ten eerste wil ik graag aan u kwijt dat ik het zeer fijn vind dat het Poezenloket weer eens geopend is. Ja, want dat staat bijzonder gastvrij en bovendien voel ik me dan niet zo eenzaam en alleen.
Gaat u dat weer meer doen, het loket openzetten? Ach, het is dus alleen maar even om te luchten.... Te koud ja, ik begrijp het.
Maar heeft u nog even?

Het is namelijk zo dat ze me weer eens geslagen hebben. Keihard inderdaad, en ook nog eens op mijn o zo gevoelige neus. Ach, u had het al gezien? Nee, het staat niet zo fraai en ik zie er dus weer eens niet uit.
U wilt graag weten wie het heeft gedaan? Wel, daar kan ik echt geen mededelingen over doen. Nee, want dan loop ik de kans dat men mij een verrader vindt, en dat risico wens ik niet te lopen. Ik kan u echter wel vertellen dat ik ergens binnen was en helemaal geen kwaad in de zin had; ik wilde slechts wat eten om te voorkomen dat ik van de honger zou sterven.... Nee, niet letterlijk natuurlijk, maar ik kan u verzekeren dat ik een flinke trek had, dat wel. Vervolgens heb ik waarschijnlijk bij een andere haarfabriek wat irritatie opgewekt (nee, ik noem echt geen naam) en dat had deze krassen tot gevolg.
Wel, ik vond dat u dit moest weten. Nee, ik hoef geen medelijden maar het zou wel fijn zijn als u wat begrip zou kunnen tonen. Wat ik daarmee bedoel? Ach, door die meppartij waarbij ik bijna dood ben geslagen door iemand van wie ik de naam niet zal noemen, heb ik natuurlijk niet kunnen eten. Hoort u dat rare geluid? Dat gerammel? Ja, dat komt van mij, het is mijn maag. U zegt dat u al door heeft waar dit gesprek naartoe gaat?
In dat geval kan ik maar beter gelijk zeggen dat mijn voorkeur uitgaat naar die driehoekige brokjes, en die heb ik dan het liefst in zo'n kingsize, bruin bakje.  En mevrouw K., wilt u het deze keer helemaal tot de rand vullen alstublieft?