APK voor senioren

Mevrouw Katblad was dus vergeten om alvast (enkele dagen van tevoren) de reismanden klaar te zetten, dus wat krijg je dan? Jazeker, op de dag van het dierenartsbezoek paniek in de tent. Wij zullen u verder niet vervelen met het hele verhaal over hoe Japekoppie zich onder de sofa had verstopt (zie foto) en mevrouw Troy zich schuilhield onder een dressoir op de bovenverdieping, en hoe mevrouw K. ze tenslotte toch in hun manden kreeg, en dat allemaal ook nog binnen een half uur tijd maar met een hoop zweet en gevloek.
Japekop werd met mand en al voor de veiligheid (ontsnappingsgevaar) in de doucheruimte gezet en mevrouw Troy deed ondertussen alvast een plasje in haar mandje dat in de huiskamer klaar stond, en toen het tijd was konden we vertrekken.
Ook onnodig om te vertellen dat Cera ervoor zorgde dat ze op ruime afstand van het huis bleef en dat Boez juist naar binnen kwam om te gaan lopen klieren rond de mand van mevrouw Troy.

De senioren waren dus aan de beurt voor hun APK en Japekoppie ging als eerste de tafel op.
Nog bijzonderheden? Wel, J. heeft een klein wratachtig dingetje in zijn nek en dat werd even onderzocht. De dierenarts had niet het idee dat het hier een gezwelletje betrof, eerder een verwonding (door een haal van een andere kat bijvoorbeeld) en we houden het nog even in de gaten.
Mevrouw Katblad dacht dat Japekoppie heel erg was afgevallen maar dat viel reuze mee. J. weegt nu 4.9 kilo (een jaar geleden 5.1), dus geen reden tot ongerustheid. Wel, onze Verkenner A leek verder helemaal in orde, kreeg zijn prikje en een wormenpil en kon daarna weer zijn veilige mand in.

Mevrouw Troy was een ander verhaal. Behalve dat zij enkele verschijnselen vertoont van Katzheimer ('s nachts luid zitten mauwen in de huiskamer, verwardheid, desoriëntatie), is zij nogal wat afgevallen (ze weegt nog slechts 3.4 kilo), ondanks haar goede eetlust. Daarnaast is zij actiever dan ooit, iets wat weer niet bij de kenmerken van dementie hoort, en bovendien produceert zij nogal grote plassen (in de bak gelukkig).
Tijd dus voor een gedegen bloedonderzoek.

Omdat mevrouw Troy een nogal uitgesproken mening heeft over ongewenste intimiteiten en "blijf van me lijf-zaken", moest de meest ervaren assistente opdraven om onze oude taart in de houdgreep te houden, en toen kon er een stukje vacht worden weggeschoren in haar nekje.
Nee, dit was niet erg leuk voor mevrouw Troy, en dat konden wij ons helemaal voorstellen.

Een nog ingewikkelder houdgreep was nodig om het bloed te kunnen afnemen, maar gelukkig ging dat erg goed en vlot.
Toen kon ook mevrouw Troy weer terug in haar mand en mochten we een kwartiertje wachten op de uitslag van het bloedonderzoek.
Wel, daaruit bleek alleen dat de niertjes niet meer helemaal top zijn (urea boven normaalwaarde); iets wat je kunt verwachten bij een oude dame van 17 jaar. Voor dat probleem hoeft mevrouw Troy niet direct aan een nierdieet, maar wel hebben wij pilletjes voor haar gekregen voor een betere doorbloeding van de nieren (voor wie het wil weten: Fortekor genaamd). Gelukkig smaken deze pilletjes niet vies zodat we ze door de Gourmet van mevrouw T. kunnen mengen, evenals de pilletjes die zij heeft gekregen voor de Katzheimer (Cholodin).
Ja, want u denkt toch niet dat wij mevrouw T. haar pillen in haar keeltje mogen stoppen, heh? Neeeeeeeee...........