Mevrouw Troy wilde erg graag nog eens een verkenningsrondje lopen, en daar zij dat niet meer in haar eentje durft te doen en wij haar haar uitje zo gunnen, ging de fotograaf met haar mee.
In de Kruidentuin stapte mevrouw Troy heel kordaat het centrum binnen, iets wat zij dit hele jaar nog niet heeft gedaan.
Rond de moerbeiboom onderzocht T.T. nauwgezet de plantjes en snoof ze de vele geuren op. Ze vond dit alles zo aangenaam dat ze voor haar activiteiten ruim de tijd nam.
Halverwege was ze echter, na enig aandringen van de fotograaf, toch wel bereid om even voor de fotograaf te po(e)seren. Immers, bij het samenstellen van ons foto-album had mevrouw Katblad moeten constateren dat er de laatste tijd relatief vrij weinig foto's zijn gemaakt van de oude dame, dus was het tijd om tenminste een klein beetje de schade in te halen.
Toen zij het wel weer genoeg vond, dook mevrouw T. het gewas weer in.
Cera was (samen met Oscar) met ons meegegaan, maar beiden lieten mevrouw Troy met rust want daar had het oudje expliciet om gevraagd.
Wel vond Cera het nodig een oogje in het zeil te houden, en vandaar dat zij vanaf de paaltjes door de bladeren tuurde naar de plek waar mevrouw Troy haar dingetjes deed.
Toen de oude dame klaar was met het verkennen van het centrum, dook zij een andere gedeelte van de tuin in. Daar was het zo dicht begroeid dat wij haar uit het oog verloren.
Omdat het nog wel een tijdje kon duren voordat T. Troy klaar zou zijn met haar bodemonderzoek, gingen Oscar en Cera geduldig in de schaduw van het bankje op haar liggen wachten.
Mevrouw Katblad besloot nog een rondje om het centrum heen te lopen omdat zij in een ooghoek iets zwarts voorbij had zien komen, en natuurlijk wilde zij graag weten of die schim werkelijkheid of verbeelding was geweest.
Wel, mevrouw K. had zich niets verbeeld, want daar zat Gizmo een beetje moeilijk te doen. Ook zij wilde het centrum van de tuin bezoeken maar kon niet goed besluiten op welke plek zij over de paaltjes zou springen om het struikgewas binnen te dringen. De komst van mevrouw K. maakte echter dat Giz snel een besluit nam; even later was zij helemaal onzichtbaar geworden.
Vlak daarna besloot mevrouw Troy om op haar beurt weer wel zichtbaar te worden. Ze had haar verkenningstocht blijkbaar beëindigd en maakte duidelijk dat zij wilde terugkeren naar de redactie. Ja, want het Poezenloket stond open en werd niet bewaakt, heh? En je weet maar nooit, dus.
Helaas, we waren te laat. Op nog slechts 10 meter van ons huis verwijderd zagen wij Wamy door het loket naar buiten springen, druk zijn lippen aflikkend uiteraard.
Maar goed, mevrouw Troy had haar uitje gehad en daar heerlijk van genoten. En wat is belangrijker dan dat, heh?
2 opmerkingen:
Goed zo, mevrouw Troy! Fijn dat u zo lekker hebt kunnen genieten van uw uitje.
Met zulk weer kun je ook niet binnen blijven zitten - misschien moet er een Wamy verschrikker bij het loket komen voor als de receptioniste even een ommetje wil maken?
Een reactie posten