Brute overval

Van de week leek het even of wij de tijden van Storm (schrik vd buurt 1) en Bel de Franskat (schrik vd buurt nr. 2) herleefden.
Ja, want wij hoorden een gigantisch gekrijs en dus was er serieuze mot c.q. strijd tussen twee haarfabrieken! Dergelijke geluiden hadden wij al heel lang niet meer gehoord.....

Uiteraard ging mevrouw Katblad direct met de camera naar buiten, en zag nog net een dikke staart onder een wielhuis verdwijnen.
Daarna klonk er opnieuw gegrauw en gesnauw, dus moest er een andere haarfabriek al eerder onder het wielhuis verdwenen zijn, en hij/zij had het dus flink aan de stok met de dikke staart, zeg maar.

Ah, de staart behoorde Zwarte Gijs toe, want hij kwam weer tevoorschijn toen mevrouw Katblad naar het wielhuis was toegelopen om foto's te kunnen maken van de strijd.
Nu was het nog de vraag wie de andere partij was. Die zat overigens nog steeds onder het wielhuis weggekropen.

Japekop kwam poolshoogte nemen. Sensatiebelust en nieuwsgierig (zoals elke haarfabriek) gluurde hij onder het wielhuis om te zien wie het arme slachtoffer van Gijs was geweest. Wie zat daar nog steeds te sidderen van angst voor Zwarte Gijs?
Japekoppie keek en zag, maar hield het antwoord voor zich.
Nou, fijne reporter ben jij, Japie! Hebben we veel aan! Tjongejonge....

De Boez was ook op het lawaai afgekomen maar bleef op afstand. Blijkbaar is hij iets minder sensatie-belust, hoewel hij daar natuurlijk niet voor niets zat te staren naar het wielhuis. Maar geen grote ogen bij de Boez (zoals anders), doch meer een blik van: "eigen schuld, dikke bult".
In elk geval hadden we aan hem dus ook niets, want meer had hij niet te melden.

Inmiddels had Cera zich ook bij het wielhuis gemeld. En ook zij kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en gluurde onder het wielhuis naar het arme slachtoffer.
En Cera? Wie is het?
Geen commentaar. We moesten zelf maar door de knieën, en dat is nu juist iets wat mevrouw Katblad niet zo goed afgaat wegens een klein artrose-probleempje. Maar blijkbaar willen onze reporters daar geen rekening mee houden omdat zijzelf geen enkele last hebben van zelf-medelijden of kleinzerigheid. Nee, als mevrouw K. wilde weten wie daar onder dat wielhuis zat, moest zij daar zelf maar moeite voor doen, zere knie of niet. Tenslotte is het van het grootste belang om gewoon in beweging te blijven, heh? Jawel, onze haarfabrieken weten precies wat goed is voor hun mens. Dus daar ging ze dan maar, want ook mevrouw K. was dermate nieuwsgierig dat uitstel geen optie meer was!

Wamy!
Jazeker, de kleine, anders zo stoere Wamsemans zat daar met grote, angstige oogjes te wachten op het sein "veilig"!
Nou Wammes, de grote gevaarlijke Zwarte Gijs is allang weer weg hoor! Je kunt nu rustig weer tevoorschijn komen! Ach jochie, heb je de schrik zo te pakken! En je wilde dit voorjaar zelf nog wel een gooi doen naar de vacature Schrik van de Buurt! Nou, dat kunnen we nu echt wel vergeten, heh? Ja...

Wel, Wamy kwam stapje voor stapje tevoorschijn, nog steeds vol vrees voor Zwarte Gijs, die tegen die tijd al bovenin zijn blauwe regen zat (of zelfs al op zijn balkonnetje, dat hebben wij verder niet gecontroleerd).
Ach gossie, mevrouw Katblad kreeg weer een aanval van medelijden met de Wams. Zie hem daar nou toch eens zitten, zo timide en zielig.....

Het duurde nog een tijdje voordat Wamy zich tenslotte meldde bij de redactie. Ja, vast en zeker om een klacht in te dienen bij het Poezenloket. Hij had nog een pluisje (door Gijs losgeklauwd plukje vacht) boven zijn oog zitten als bewijs van de overval, en verwachtte natuurlijk dat hij als troost wat lekkers zou krijgen.
Maar ondertussen zat hij ook naar Cera te loeren, en dat had hij nou net niet moeten doen, vond mevrouw Katblad.