Sorry!

Ha! Daar liep Cera weer eens aan de overkant van de straat op het dak. Nee, niet bovenop maar in de goot.
Onze 'oudste' lezers herinneren zich wellicht nog Zorro (alias Boris)? Een prachtige zwart-witte haarfabriek die altijd wél bovenop de nok liep. Diverse keren per dag zagen wij zijn silhouet tegen de lucht afsteken als hij met groot gemak zijn dakrondjes liep, en wij moeten daarom nog vaak aan hem denken. Zorro (Boris) was een huisgenoot van Iwan en verdween ruim twee jaar geleden plotsklaps. Nooit meer wat van hem gezien of gehoord.....

Wie in diezelfde tijd ook verdween, was de dochter van Cera. Jazeker, Cera had een dochter, net zo mooi als zijzelf, die de naam "Snoesje" droeg. Dit poezenmeisje was alleen veel brutaler dan haar mams en erg bedreven in het boomklimmen. En dan niet een klein stukje naar boven heh? Nee, helemaal tot bovenin, daar een hoop kabaal maken (Help! Ik kan er niet meer uit!) en dan even later gewoon weer zonder hulp naar beneden zakken om het dak af te gaan struinen.
Hetzelfde dak waar Cera dus nu op loopt, want daar woonden zij, Cera en haar dochter Snoesje.

Op de foto hierboven ziet u Cera richting platte dak gaan, want wij hadden haar geroepen. Nee, het was nog geen tijd om te eten maar wij wilden wat foto's maken van haar tocht naar de redactie, om u te kunnen laten zien welke toeren zij dagelijks uit moet halen om weer thuis te komen.
Vanaf de punt van de goot springt zij dus naar beneden, het platte garagedak op. Daarop (u ziet dat hiernaast) loopt zij tot ze op het punt is gekomen waar onder, op de straat, een container staat. Het is een flinke sprong die zij nu moet maken....

En om haar pootjes niet te breken, dribbelt Cera eerst een stukje langs de muur naar beneden voor zij zich afzet om op de container te springen. Dan klinkt er een zware bons die in de hele straat is te horen! En soms komt het voor dat mensen, die toevallig net daar in de buurt staan, zich een ongeluk schrikken! Zoals laatst... Want wat gebeurde er?
Een drietal agenten van de parkeerpolitie bekeken een daar geparkeerd wielhuis; ze zagen geen parkeervergunning en probeerden door de raampjes naar binnen te kijken. Plots sprong Cera op de container, en het was alsof er een bom afging. Eén van de agenten maakte een luchtsprong, een andere slaakte een kreet van schrik en greep naar zijn hart, de derde had een uitstekend gevoel voor humor en barstte uit in bulderend gelach.
Voor haar fatsoen riep mevrouw Katblad: "Sorry!", sluisde toen snel Cera naar binnen en sloot de deur achter haar, om daarna nog even flink te giechelen en Cera te prijzen om haar timing. Jaja! Wij moeten heel vaak lachen om onze haarfabrieken!