Dakhoppen, deel 2

Wel, de Boez was dus een (dak-)niveau hoger gesprongen en ging daar in de dakgoot liggen dweilen.
Kon hij hiervandaan in één keer terugspringen op het keukendak? Nee, dat kon en kan niet. Het is net even te hoog en dat weet de Boez drommels goed. En toch, elke keer als hij op dit dakgedeelte zit, probeert hij weer de afstand in te schatten en de mogelijkheden te inventariseren om vanaf deze plek naar beneden te komen. Maar die mogelijkheden zijn er dus niet, heh Boez?

Nee.
Wat zit je nu beteuterd te kijken? Je wist het toch al?

Boez bleef daar nog een tijdje liggen en keek om zich heen. De fotograaf schoot nog wat plaatjes, want de dakpannen van het buurhuis lagen er mooi bij en de kleurencombinatie van het geheel was ook niet onaardig. Ja, de Boez was daar ook onderdeel van, dus wij zullen hem heus wel belonen voor zijn gepo(e)seer. Maar we wilden eigenlijk ook nog wel wat actie, anders hadden we net zo goed een leuke poetslap in de dakgoot kunnen hangen, niet? (Of een oude teddybeer, ja....)

Wel, en met dat we dat allemaal stonden te overdenken, stond de Boez op en nam een sprong naar nog een verdiepinkje hoger. Nu zat hij dus in de dakgoot van onze zolder....
Nee, de deur aan de linkerkant van de Boez is niet bedoeld om door naar buiten te gaan, de rand is daar te smal dus dat doen we ook nooit.
De Boez heeft daarboven trouwens een prachtig uitzicht. Hij kijkt over de huizen heen en overziet zo alle daken van de huizen van de Parallelstraat. Je zou het "de Woeste Hoogte" kunnen noemen dus.
Maar het is de vraag hoe scherp de Boez ziet en of het hem wel allemaal zo interesseert.

Hee poppie! Is het leuk daar? Nee, wij blijven hier. We gaan zelfs maar eens een niveautje lager, om te zien of er nog haarfabrieken in de Katbladstraat rondlopen, heh? Ga je mee?
Nee dus. Boez was nog lang niet klaar met zijn dakhoppen en bleef daarboven.
De fotograaf sloot de deur af, deed het slaapkamerraam dicht en ging de trap af naar beneden.
Eerst nog even de jas aan, nieuwe batterij in de camera, slokje water nemen, en dan naar buiten.
En daar, voor de deur van de redactie, heerste grote onrust.

Er werd druk heen en weer gelopen. Os en Japekoppie drentelden vlak voor de deur heen en weer, mevrouw Troy zat iets verderop naar boven te kijken en Cera lag op de deurmat van het buurhuis te rollen.
Wat is hier allemaal aan de hand, jongens? Wel, wij hoefden hun antwoord niet af te wachten want van boven klonk gejammer. Erg veel gejammer....

Daar zat de oorzaak, de voortbrenger van het gehuil. Ziet u hem ook zitten, precies in het midden van de foto? Ja, dat kleine uitsteeksel bij de dakrand is de kop van de Boez.....

Het was toch niet te geloven! Hij was dus via een smalle rand tussen redactiedak en buurhuis naar de voorkant gekomen.
En nu zat hij daar te jammeren omdat hij erbij wilde zijn. Ja, bij de anderen op straat en bij de fotograaf. Wij riepen nog dat hij om kon lopen over het dak, en dat hij via de Poort in de Katbladstraat kon komen. En dat hij dat best wel wist omdat hij dat al vaker had gedaan.
Maar de Boez bleef daar zitten jammeren. Ondertussen liepen er mensen voorbij die hun medelijden met hem lieten blijken door mevrouw Katblad te vertellen dat zij die arme kat moest verlossen uit zijn lastige positie. Ja, want dit was ontzettend zielig en de kat was duidelijk in nood. Hoe kon iemand zo wreed zijn!
Wel, mevrouw K. was gevoelig voor al die kritiek en ging dus tenslotte maar weer terug naar binnen, de trap op en naar boven.

De druktemaker verscheen al snel voor het slaapkamerraam, ging daar rustig op zijn achterste zitten en vertikte het vervolgens naar binnen te komen, ondanks het roepen en de smeekbedes van mevrouw K.
Doch net op het moment dat zij het raam weer wilde sluiten, sprong meneer Boezelmans naar binnen. Onder luid geklaag stormde hij de trap af en verdween hij door het poezenloket de straat op.
Eindelijk rust in de tent!
Kopje koffie mevrouw Katblad, fotograaf?
Nou graag! En mag er een borreltje naast? Nee, dat mocht niet dus. Wat een pech nou weer....