Geen kattenharen in het eten!

Wel, in huize Katblad moest er dus gecaterd worden. Jawel, voor een groot gezelschap moesten er borrelhapjes gemaakt worden, en mevrouw MaGiz kwam mevrouw Katblad helpen.
Hier ziet u haar bezig met het fabriceren van wrapsrollen, gevuld met kruidenkaas, gerookte zalm en komkommer. De wraps zouden later in fraaie stukjes gesneden worden, en met cocktailprikkers bijeen gehouden op een schaal gedrapeerd. Een simpel doch zeer smakelijk hapje voor een verjaarsborrel van een vriend.

Natuurlijk kwam Japekoppie langs om de zalm te testen op kwaliteit en smaak. Gelukkig voor hem viel er soms een klein fliebertje helemaal per ongeluk op de vloer, zoals u hiernaast kunt zien.
Godzijdank keurde Japekop de gerookte zalm goed, en dus kon MaGiz vol vertrouwen verder rollen.

Ook mevrouw Troy vond dat er gecontroleerd moest worden. Ze sprong daartoe op de werktafel alhoewel zij best wist dat dat niet mocht. Maar ze beriep zich op haar Katzheimer, en hield zich dus van de domme.
Uiteraard mocht ook zij de zalm keuren, en had evenals Japekoppie daarvoor niet genoeg aan één klein fliebertje. Gelukkig had het cateringteam (bestaande uit mevrouw K. en mevrouw M.) gerekend op de controledrang van moeder Troy en zoon Japekoppie. Echter, deze controle en keuring van waren moest dus wel plaatsvinden onder de tafel, heh? Nee, wij konden echt geen kattenharen in of op de wraps dulden, dus vandaar.

Er werden vervolgens nog vele andere hapjes gemaakt, zoals deze: blokjes gerookte kip met pitloze druifjes. Onze haarfabrieken hadden daar echter geen belangstelling voor, want kip hebben ze liever rauw, gekookt of desnoods gebakken, maar niet gerookt dus.

De blokjes meloen met gerookte ham vonden zij ook maar niets, evenals de soesjes met diverse vullingen en de caprese-hapjes (kersentomaatje, stukje gemarineerde mozzarella en blaadje basilicum aan een stokje geregen). De haarfabrieken waren derhalve afgetaaid toen mevrouw K. aan de geitenkaashapjes begon, maar dat kwam mooi uit; de tijd ging een beetje dringen en dus moesten wij voortmaken.

Van de Os hadden wij totaal geen last, want hij was al eerder zeer vermoeid neergeploft op onze sofa en had zo zijn eigen dromen. Ja, waarschijnlijk over uit de bomen vallende gebraden vogeltjes, of in knoflookolijfolie gemarineerde muisjes, gefrituurd in papje van bloem en opgediend met een sausje van creme fraiche en Nepeta.
Cera en de Boez waren op dat moment gelukkig afwezig (lagen samen op bed).

De borrelhapjes werden door de gasten op het feestje zeer goed ontvangen, en niemand vond een kattenhaar tussen de etenswaren, of repte daar in elk geval niet over.
Er werd nog druk gesproken over het neergestorte wielhuis (vanaf de 2e verdieping van de parkeergarage) en het bleek dat vele mensen net voor of na het ongeluk de plek van het onheil waren gepasseerd. Anderen gingen nog even kijken op de plek des onheils, maar er was niet meer veel te zien. Wij vernamen dat de bestuurder van de onfortuinlijke Chevrolet er vanaf was gekomen met slechts een paar gekneusde ribben, en spraken onze verbazing uit.
De hapjes gingen allemaal op. Ook dat was uiteraard erg belangrijk....