Omdat mevrouw Katblad een cateringklus had te doen en Wamy al voor de dertigste keer (ongeveer, maar misschien een klein beetje overdreven) de keuken was binnengedrongen, vulden wij een bakje met door onze eigen haarfabrieken afgekeurd voer, en zetten dat buiten het Poezenloket op de vensterbank neer. Zo, dacht mevrouw K., dan zijn we van dat gestress af. Kan de Wams zijn buik vol eten en dan verdwijnt hij wel weer.
Oscar, die op de bank had liggen slapen, kwam spontaan van zijn gerieflijke kussentjes af om erop toe te zien dat Wamy er geen kledderzooi van maakte. Hoewel, het kan ook zijn dat Oscar het bakje eveneens wilde aandoen omdat de geur van het voer zijn neus had bereikt en hij ook opeens erg hongerig was geworden. Ja, dit soort zaken moet je van alle kanten bezien, want als er eten in het spel is kun je de motieven van sommige haarfabrieken niet altijd helemaal vertrouwen....
Wamy moet er ook zo over gedacht hebben, want binnen no time had hij de volledige maaltijd naar binnen gewerkt, dreef Os terug de kamer in en leek vervolgens alsnog ons huis binnen te willen komen voor een toetje of nog zo'n maaltijd. En nee, mevrouw K. vond dat een slecht idee want wilde geen kattenharen in de borrelhappen die zij moest gaan fabriceren, of in de keuken struikelen over een kleine schrokop die zijn buik al vol had maar blijkbaar nooit genoeg heeft. Het Poezenloket ging dus dicht, alsmede het luikje in de deur....
Ja, het regende. Ach, arme drommel heh?
En ja, Wamy had nog steeds honger (of trek) maar wij moesten nu eenmaal streng zijn. Moeilijk, moeilijk!
Uiteindelijk begreep de Wams dat er voor hem geen enkele kans bestond op nog zo'n bakje voer of het jatten van onze hoogwaardige brokken, en hij verdween. Pffffffff, eindelijk rust in de tent.
Later hoorden wij dat Wamy in een andere keuken was opgedoken. Drie keer raden wat hij daar kwam doen..... Inkoppertje, heh?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten