Eigenlijk toch wel zonde...

Ja, eens moest het ervan komen want je kunt het niet voor eeuwig voor je uit blijven schuiven heh? Wij bedoelen dus het opruimen van de zolder. Vijf jaar lang hebben wij er van alles opgestapeld, en nu weten we natuurlijk niet meer wat waar staat (behalve de kerstversiering) en wat we bij nader inzien best kunnen missen (en dus naar het grofvuil of de kringloopwinkel kan).
Omdat het zo'n stoffige bende is, daar op die zolder, bleef de deur altijd dicht voor onze haarfabrieken. Maar nu mevrouw Katblad er aan het rommelen ging, was de gelegenheid daar om een grondige inspectie te houden. Vooral de Boez zag dat helemaal zitten en ging direct aan het werk. Uiteraard begon hij met het opmeten van hoogte en breedte, en het testen van de betrouwbaarheid van de stapels dozen. Gelukkig donderde er niks om, ondanks Boez' capriolen.

Japekoppie kwam ook poolshoogte nemen, maar toen mevrouw K. wat dozen ging verzetten en hij een flinke niesbui kreeg, had de Verkenner A het snel gezien en verdween hij weer naar beneden. Hij komt wel weer een kijkje nemen als het werk is gedaan, schatten wij zo in (en wij geven hem natuurlijk geen ongelijk).

En de Boez keek hem na, zelf nog lang niet van plan om deze spannende verdieping te verlaten.

Lange tijd bleef onze jongste reporter in de buurt van de raampjes aan de achterkant, want vanaf die plek had hij een mooi uitzicht op de lager gelegen daken en het huis van Luna, en niets is leuker en nuttiger dan de boel eens van een andere kant te bekijken.

Helaas, vanuit het raampje aan de straatkant zag Boez alleen maar lucht en water, hoewel het gekletter van dat water op het raampje op zich ook best wel boeiend was.
Wel, terwijl Boez elke hoekje van de zolder aan het inspecteren en verkennen was, moest mevrouw Katblad natuurlijk wel tot actie over gaan. En dat betekende dus een begin maken met het vullen van vuilniszakken, in eerste instantie met troep die zo met de vuilnisman mee kan, zoals oude, verkleurde gordijnen (waarom bewaart een mens zoiets?), beschimmelde boeken en tijdschriften en meer van die ongein.

De volgende stap zal minder gemakkelijk zijn; het uitzoeken van spullen die nog niet versleten zijn maar we ook niet meer gebruiken. Want als je dergelijke dingen door je handen laat gaan, schuilt het gevaar van binnensluipende gedachten als: "goh, daar kan ik nog wel wat mee", en "wellicht is dit nog wel wat waard!", of de ergste gedachte van allemaal: "eigenlijk toch wel zonde...."

Nee, voorlopig is mevrouw Katblad nog niet klaar met die zooi, maar gelukkig is het prima weer voor dit soort rotklussen, heh? Ja, zo is het maar net.....