Prioriteiten

Mevrouw Katblad heeft een paar dagen voor Oscar en Lima mogen zorgen, en dat ging deze keer niet helemaal zonder problemen!
Nee, want Oscar is blijkbaar gewend om heel vroeg op te staan en te ontbijten, en vond het moeilijk om op mevrouw te wachten. Wij weten niet hoe vroeg in de ochtend Os in beweging kwam, maar als wij om 8 uur kwamen, zat hij al op het dak. Hoe hij daar terecht kwam? Wel, in de achterdeur zit een kattenluikje dat uitkomt op een binnenplaatsje, en daar staat weer een soort trapje waarlangs hij (via ook nog een aantal muurtjes) op het bovenste dak kan komen. En vervolgens gaat Oscar door een dakgoot naar de straatkant om daar een partij te gaan zitten kermen. De Boez had het trouwens als eerste door (dat Oscar daar zat te janken dus). Want zodra Boez (half acht) buiten werd gelaten, kwam hij na een paar minuten weer naar binnen om mevrouw Katblad duidelijk te maken dat er wat aan de hand was. Dat deed hij door eveneens te gaan zitten janken en al gauw hadden we in de gaten waarom hij dat deed. Ja, vriendje in nood, heh?

Wel, mevrouw Katblad ging in Os' huiskamer voor het raam staan, en al spoedig verscheen hij daar op het schuurdak. Tja, dan zou hij dat laatste stukje naar beneden toch ook moeten kunnen redden, zou je zo denken. Maar nee, Os wist echt niet hoe hij op de binnenplaats moest terugkomen.
Mevrouw Katblad ging eerst weer weg, in de verwachting dat Os tenslotte wel zou ontdekken hoe hij naar beneden moest, maar toen zij een uur later terugkwam, zat hij weer helemaal boven op het dak te kermen, aan de straatkant dus.

Ja, u ziet het goed, we hadden een toeschouwer. Een zwart dametje was het, en wij denken dat het de moeder van Wamy was (Poeki dus). Zij woont daar ergens achter Os' huis en komt wel meer op de daken rond en achter haar woning (hebben wij uit zeer betrouwbare bron). Wel, Poeki zat duidelijk te genieten van het gestuntel van Os en dat is haar goed recht. Maar hoe kregen wij nu het sukkeltje op de begane grond terug?
Wel, er zat tenslotte nog maar één ding op. Om Oscar te bevrijden moesten wij naar de bovenverdieping om daar een raampje te openen voor het ventje. Ja, zo'n klein klapraampje waar de Os maar net door kon. Hij moest dan best wel een eindje naar omlaag springen en dat gaf een flinke boink, maar dan was hij tenminste weer binnen en konden wij hem gewoon via de binnentrap en voordeur naar buiten sluizen.
Dit dakgedoe herhaalde zich drie ochtenden achtereen. En alle drie de keren werd Os op straat ontvangen door een comité bestaande uit (uiteraard) de Boez, Japekoppie en Cera. Os trok zich echter niets van deze aardige geste aan maar drong zich door de groep heen en stevende direct af op ons huis, om daar (natuurlijk) de voerbakjes te gaan controleren op restanten. Tja, iedereen heeft zo zijn eigen prioriteiten in het leven, heh?
Lima wachtte trouwens elke keer geduldig af tot mevrouw Katblad alles had geregeld, at ondertussen wat brokjes en liep tenslotte heel voorzichtig achter Oscar aan de voordeur uit. Hij laveerde dan wat schichtig tussen onze reporters door en ging daarna zijn eigen weg. Want zo is Lima namelijk nou eenmaal.