Nee, sedert gisteren ligt er géén dikke laag ijs meer in de waterkuip, maar daarvóór dus nog wel. Oscar had gezien dat er om het ijs heen al een hele rand water beschikbaar was om zijn dorst mee te lessen en wilde er dus graag van drinken. Maar telkens als hij met zijn schattige, rose tongetje wilde gaan lebberen, schoof de ijsschots naar hem toe en dat was vast geen prettig gevoel! Doch Os gaf niet op en ontdekte dat hij beter bij het water kon als hij met een poot de schots op afstand hield. Maar blijkbaar was dat ook niet zo'n fijn gevoel (aan zijn poot dan). Zo stond hij een tijdje flink te klooien.
En toen het allemaal niet zo vlotjes verliep, wilde hij daarna proberen of er misschien in het midden van de kuip nog wat te slobberen viel, maar ook dat bleek natuurlijk niet mogelijk. Je hebt wel een mooi spiegelbeeld, heh Os? Maar daar had hij op dat moment niks (en geen boodschap) aan.....
Os gaf niet op en tenslotte wist hij via zijn poot wel wat water binnen te krijgen. Maar dat bewegende stuk ijs bleef hem alsmaar fascineren. Tja, dat is nou de natuur Os!
Wel, gelukkig is het allemaal weg ondertussen, dat ijs. Want als het eenmaal flink boven nul is smelt de boel best snel.
Maar of wij in het voorjaar opnieuw plantjes gaan zetten in deze bak? Dat kunnen we eigenlijk niet maken. Nee, want er komen zoveel haarfabrieken hier hun dorst lessen dat het gewoon erg wreed zou zijn om er aarde in te knikkeren en geraniums (we noemen maar wat) in te planten. Misschien een paar mooie stenen, waterplantjes en visjes erin dan?
2 opmerkingen:
Ik denk dat de poezen dat laatste een fantastisch plan zullen vinden! :)
Die visjes zullen geen lang leven hebben..
Een reactie posten