Stuk voor stuk tuig!

Onze haarfabrieken eisten een paar dagen terug opeens dat hun etenstijd ('s avonds) werd vervroegd, dit in verband met het koude weer en de blijkbaar daarbij horende extra voedselbehoefte. Eensgezind liepen zij reeds om 4 uur rondjes om mevrouw K. heen, of lagen zij midden in de kamer (op de koude tegels) zodat het mens niet meer in één rechte lijn naar de keuken kon of wel moést struikelen over een zogenaamd hongerig beest (zie Oscar op foto.)

Hier ziet u mevrouw Troy die al enige keren druk kopjes gaf tegen de benen van mevrouw K. en nu ongeduldig en uit haar hum bij een tafelpoot heeft plaatsgenomen. Normaal gesproken ligt zij om 4 uur nog op bed en komt zij pas om zes uur naar beneden.

Japekoppie (rechts) loopt alsmaar rondjes om de stoel van mevrouw K. en maakt geluidjes die je normaal uit het keeltje van een klein, zielig kitten verwacht. Af en toe kijkt hij haar aan en stoot dan bijna onhoorbare kreetjes uit, die doen vermoeden dat hij op sterven na dood is en in grote hongersnood verkeert.
Links ziet u mevrouw Troy weer zitten; zij heeft zich net verplaatst van tafelpoot naar uiterste puntje van het vloerkleed.

Cera is op de stoel naast mevrouw K. gaan liggen, een vreemde plek voor haar. Ze kijkt verbaasd naar de aanstellerij van de anderen maar is bereid om mee te doen voor het goede doel en leert snel. Kortom, de vier waren zeer nadrukkelijk en ontzettend irritant aanwezig.

De enige afwezige was de Boez.
Hij lag reeds op bed (na een drukke dag) en heeft sowieso zelden belangstelling voor een reguliere maaltijd, niet op normale tijd dus al helemaal niet op een vroeger tijdstip.
Ging mevrouw Katblad voor de bijl? Liet zij zich door deze vier haarfabrieken chanteren?
Ja. Helaas.
Want bij dit soort groeps-acties van de haarfabrieken hangt er onrust in de lucht en een dusdanige, duidelijk voelbare spanning, dat die voor het mens met de beste wil van de wereld niet te negeren is. Dus ging het mens overstag en maakte zichzelf wijs dat het voor haar eigen bestwil was. Ja... En toen de haarfabrieken hun buikjes vol hadden en wij dachten dat de rust was wedergekeerd (we waren toen nog geen uurtje verder), kwam de Boez naar beneden om aan te geven dat hij nu toch ook wel trek had. En wat denkt u? Juist, de andere vier waren plots weer klaarwakker en konden zich niet meer herinneren dat zij hun portie al hadden gehad. Bovendien, het was nu toch etenstijd? Ja mevrouw, meneer, het is tuig! Stuk voor stuk! Tjongejonge....