Altijd wat!

Het was al behoorlijk donker toen WW weer eens de redactie bezocht. Wij hoorden hem eerst kermen, en zagen hem vervolgens onder het plantenbankje zitten.
We vroegen hem wat hij nog zo laat op straat in de barre vrieskou deed, maar natuurlijk kregen wij geen antwoord van hem want het ging ons immers niets aan, wel? Daarom.

Onze twee meest bezorgde reporters (links Oscar, rechts Japekoppie) kwamen aan de deur om te zien wat er aan de hand was.
Betekende dit gedoe voor de deur dat de maaltijd zou worden uitgesteld? Want dat was uiteraard hun voornaamste zorg, niet dat er eventueel een soortgenoot in nood verkeerde. Nee, want ieder voor zich indien het geen familie (of huisgenoot) betreft, en dan nog.

Witte Wangen (wij weten nog steeds niet hoe hij echt heet of waar hij woont) besloot het veld te ruimen. Waar hij voor was gekomen zou hij toch niet krijgen, moet hij gedacht hebben.

Het liefst was mevrouw K. op dat moment weer naar binnen gegaan (want koud zo zonder jas), maar er had zich ondertussen nog een arme drommel bij de redactie voor de deur gemeld. Het was Zwarte Gijs die helemaal in paniek was omdat hij al uren buiten had gelopen en er niemand bij hem thuis was om de deur voor hem te openen.
Wij hadden hem al eerder van wielhuis naar wielhuis zien gaan om daaronder zijn koude poten een sneeuwpauze te kunnen geven. Lang duurden die pauzes niet, want ook de straat is natuurlijk als ijs.

Misschien had WW het zielige gemauw van ZG gehoord? Dacht hij wellicht met een gewillige dame te maken te hebben? In elk geval was hij snel weer teruggekeerd en moest zwaar teleurgesteld constateren dat Gijs(bertus) helaas geen Gijsberta was, en alles behalve krols...

WW loopt al nachtenlang rond dus over hem maakten we ons minder zorgen dan over Zwarte Gijs, vooral toen dit ventje even later voor ons raam kwam zitten krijsen en daarbij overstuur tegen het glas mepte om onze aandacht te trekken. Wel, die kreeg hij.
Mevrouw K. heeft namelijk vervolgens bij buren aangeklopt die vermoedelijk een sleutel hadden van het huis van Gijs, en zij beloofden actie te ondernemen.
Zo kwam het toch nog dat inderdaad het avondeten wat later werd opgediend dan anders, dat Japekop zich daarvóór uit chagrijn demonstratief had volgepropt met brokjes die hij er op ons tapijt weer uitwerkte, zogenaamd misselijk door de stress die het bezoek hem had bezorgd. Er is hier ook altijd wat, zei mevrouw K., en daarna nam ze nog maar een glaasje warme wijn.