Onderin de handtas...

Oh, wat was het toch fijn om na elk uitstapje terug te komen bij het hotel, waar tenslotte meerdere haarfabrieken in de buurt bleken te wonen. Zo zagen wij op een avond deze prachtige rooie, gezeten voor een dichte deur. Nee, geen kattenluikje (helemaal nergens gezien trouwens) dus hij/zij zat daar een beetje zielig te wezen. Wij denken dat het etenstijd was en konden aan zijn/haar verzoek de deur te openen helaas niet voldoen.

Bij het restaurantje waar wij gegeten hadden zagen we nog een cyper, ook een zwart-witte kwam in een flits voorbij maar verder overheerste in de buurt van ons hotel de kleur rood toch wel enigszins, maar dan vooral in combinatie met vele andere tinten (zoals bij lapjes en schildpadjes altijd het geval is). Vandaar dat wij denken dat het hier om één grote Venetiaanse kattenfamilie ging waarvan de leden niet zo nodig naar andere delen van Venetië hoefden te verhuizen. Nee, voor haarfabrieken was deze wijk toch wel het meest geschikt en wij waren heel blij dat wij toevallig voor dit hotel (in dezelfde wijk dus) hadden gekozen.....

De ganse familie zag er prima gevoed en verzorgd uit, maar het meisje hiernaast gedroeg zich wat vreemd en was in minder goede doen, vonden wij. Zij wilde ook beslist niet worden geaaid en snuffelde constant met haar neus over de straatstenen.

Toen wij haar vroegen waar ze mee bezig was, wilde zij geen antwoord geven en keek ze ons alleen maar erg boos aan. Natuurlijk boden wij haar direct excuses aan voor onze bemoeizucht en complimenteerden haar met haar fraaie ogenschaduw en kleurencombinatie.

En daarmee brachten wij haar dusdanig in verlegenheid dat zij zich prompt zenuwachtig begon te krabben. Echter, zo konden wij wel zien dat haar ruggengraat en ribbetjes enigszins door haar vachtje heen staken, en dat zij hier en daar een kaal plekje had. Helaas, wij hadden geen pipetjes in onze bagage meegenomen en konden haar verder alleen maar veel sterkte toewensen. Dit uiteraard in stilte, want wij wilden haar natuurlijk niet beledigen of weer in verlegenheid brengen.

Verderop lag een zeer luie donder. Niet eens bereid om op onze begroeting te reageren; hield de oogjes stijf gesloten. Moest zich nodig eens gaan wassen (vonden wij), maar met zoveel wit zal dat wel een zware klus zijn en bovendien was de temperatuur inmiddels opgelopen tot zo'n 28 graden (in de schaduw uiteraard) en dan schieten zelfs de hoognodige toiletbeurten er wel eens bij in, heh?
Misschien lag deze fabriek ook wel net even uit te buiken na zijn diner en kon hij gewoonweg geen pap meer zeggen.

Honger had hij/zij in elk geval niet, dat maakt deze foto wel duidelijk.
In gedachten plaatsen wij onze reporters in deze omgeving. Hoe zouden zij zich gedragen als er van die vette duiven voor hun snuit heen en weer paradeerden? Het beeld dat wij opriepen beviel ons niet. Onze haarfabrieken zouden zich beslist niet fijn voelen als ze hier zomaar zouden worden neergezet. Wij braken deze fantasiebeelden dus maar snel weer af; het was goed dat Boez, Cera, Japekoppie en mevrouw Troy gewoon in de Katbladstraat waren achtergebleven, want daar hoorden ze immers en daar waren ze op hun gemak....

Later zagen wij nog een dame op een bankje zitten, en om haar heen zaten zowaar 4 flinke haarfabrieken! Net ons fototoestel natuurlijk niet bij ons terwijl dit nu net het mooiste plaatje van onze reis had kunnen zijn! De haarfabrieken waren zeer verschillend van vorm en kleur en ook de lengte van de haarvachtjes was divers. Wel allemaal met een enigszins plat snuitje, en voor vreemden onbenaderbaar. Want toen de dame bezoek kreeg van een paar andere dames, ging het viertal een eindje verderop zitten wachten tot het handenschudden voorbij en hun mens weer alleen was. Daarna kropen zij weer bij haar onder het bankje. Helaas spreken wij geen Italiaans en de dame niets anders dan deze taal, dus er kon helaas geen interview plaatsvinden. Maar onze grootste misser van de hele reis was de ontdekking dat de camera gewoon al die tijd onderin de handtas van mevrouw Katblad had gelegen......