Thuiszorg voor Lima

Omdat de mensen van Lima een dikke week op stap gingen om familie in het zonnige Zuid-Frankrijk te bezoeken en met hen de 14e juli te vieren, mochten wij voor de kleine vriend en ex-huisgenoot van Oscar zorgen. Zodra de Os door had dat wij dagelijks een paar keer naar zijn oude huis gingen, liep hij voor ons uit om ons zogenaamd de weg te wijzen.

En omdat hij er niet zeker van was dat wij de keuken in zijn oude huis wel zouden kunnen vinden, stond hij erop mee naar binnen te gaan.
Een paar keer slaagde hij erin langs ons heen te dringen...

Na een grondige inspectie van de huiskamer (vooral het besnuffelen van de baby-spullen), was de keuken aan de beurt. Natuurlijk weten wij best dat Oscar (holle bolle Gijs, zeg maar) heel graag de etensbak van Lima wilde controleren, en wat er eventueel nog in zat wilde keuren op reuk, smaak en kwaliteit.
Nou Os, voor deze ene keer mag je even kijken maar we gaan er geen gewoonte van maken, heh?

Terwijl Oscar zijn inspecties uitvoerde, lieten wij alvast Lima naar buiten, want
na een nacht opgesloten te hebben gezeten wilde hij natuurlijk niets liever dan een frisse neus halen.
's Avonds hadden wij een andere routine. Zodra Lima zich op onze buitentafel nestelde en voortdurend bij ons naar binnen zat te gluren, wisten we dat hij trek had in zijn avondhap.
En daar we de eerste avond nogal lang naar hem hadden moeten zoeken (hij had zich verstopt in de Kruidentuin) terwijl het alsmaar later en donkerder werd, vonden we het verstandig om hem op dat moment direct op zijn wenken te bedienen. Maar ook kwam het voor (bij hevige regen) dat hij in zijn eigen huis voor het raam zat te wachten tot wij voor zijn deur verschenen. Hij rolde dan van blijdschap over de vloer, wilde eigenlijk geaaid worden maar bedacht zich steeds als wij een hand naar hem uitstrekte. (Later mochten wij hem wel even aaien als we zijn diner voor zijn neus hadden neergezet, maar niet te lang wegens grote trek.)

Het was dus zoals eerder gemeld een moeilijke zaak om de Os buiten de deur van zijn oude huis te houden, en de enkele keer dat hij toch binnen wist te dringen (jawel, hij slaagde er zelfs in zich door het kleine kattenluik te wringen omdat hij heel erg nodig moest zien en proeven wat Lima nu weer als diner kreeg), hadden wij nogal wat moeite hem weer buiten te krijgen. En gezien zijn omvang leek het ons niet zo verstandig om hem zijn gang te laten gaan (qua bijsnacken), alhoewel Lima daar weinig problemen mee leek te hebben en onmiddellijk opzij ging als Os zich luid mauwend in de keuken meldde. Maar goed, wij maakten er maar een gewoonte van om na het binnenlaten van Lima het kattenluik direct achter zijn staart af te sluiten.

Na het serveren van Lima's avondhap werden wij steevast buiten opgewacht door de hele reportersclub, want men vroeg zich natuurlijk af waarom wij eerst Lima zijn avondeten serveerden en zij derhalve nog even op hun hap moesten wachten. Het merkwaardige is echter dat wij onze groep haarfabrieken nooit zo snel bij elkaar hebben als het voor hen etenstijd is (afgezien van mevrouw T. en haar zoon), maar in dit geval (zodra wij Lima hadden geroepen en hem mee naar zijn huis troonden), kwamen ze allemaal tevoorschijn, inclusief Boez en Cera, liepen mee naar het huis van Lima en wachtten daar zenuwachtig heen en weer lopend tot mevrouw K. weer naar buiten kwam. Eén keer zelfs schoten Boez en Cera bij het openen van de deur nieuwsgierig maar vooral brutaal naar binnen (alsof ze daartoe het volste recht hadden), en het kostte mevrouw K. vervolgens enige moeite om ze over te halen het pand weer te verlaten zodat Lima rustig kon eten.
Gisteravond zijn de mensen van Lima weer thuisgekomen en dus gaan we weer over tot onze normale routine, inclusief het bijeendrijven van ons vee tegen etenstijd. Dat gaat overigens nog een moeilijke klus worden als we (zoals de verwachting nu is) zonniger en warmer weer krijgen. Zo heb elk voordeel weer se nadeel, heh? Ja, maar dat geldt natuurlijk ook voor het tegenovergestelde!