Kinderen, vreemden en bekenden

Het is duidelijk dat Cera opgegroeid is in een gezin met kinderen: zij is de enige van onze reportersclub die aaien van hen accepteert en niet in de stress schiet als ze wordt benaderd door een klein mensje. Hiernaast het bewijs.
Hoe dat dan met onze andere haarfabrieken zit?
Wel, mevrouw Troy houdt sowieso niet van ongewenste intimiteiten (wie wel, heh?), alhoewel ze iets milder lijkt te zijn geworden (waarschijnlijk door haar Katzheimer) want de laatste tijd wil ze nog wel eens een aai van een bezoeker in ontvangst nemen zonder direct uit te halen. Het blijft echter (behalve natuurlijk voor mevrouw K.) altijd opletten met onze oude taart en onze gasten weten dat ook. Haar zoon Japekoppie ontvangt graag aaien van zijn mens (vooral 's nachts of in de vroege ochtend); bij vreemden is hij iets behoudender (want je weet maar nooit) en bovendien is hij in de eerste plaats Verkenner A en geen zwijmelkont. Tenzij natuurlijk op onze binnen- of buitentafel een kleine proeverij gehouden wordt (of hij vermoedt dat er iets dergelijks op komst is), want dan springt hij bij iedereen op schoot en maakt hij hen wijs dat hij al jaren een heel goede band met hen heeft. De aaien komen dan vanzelf en zijn welkom, maar de fliebertjes nog meer (waar het hem natuurlijk in hoofdzaak om te doen was). Alles gaat goed totdat hij in de armen van de bezoeker gaat hangen omdat de fliebers niet snel genoeg achterelkaar komen, en dan, na een reeks vermaningen en/of afkeurende, afwerende gebaren van de ongelukkige bezoeker, is het snel over met de liefde en loopt hij chagrijnig weg (om later het hele proces nog eens te herhalen want je weet maar nooit).
Oscar loopt het liefst weg van klein grut, tenzij ze (niet te wild graag) met een takje voor zijn snuit zwaaien. Spelen met kinderen wil hij namelijk wel, maar door hen geaaid worden gaat een stap te ver voor de Os. Door hem bekende grote mensen wordt hij graag geknuffeld als zij hem aanspreken en liefdevol benaderen, met vreemden heeft hij echter niet zoveel op. 's Avonds op de bank houdt hij natuurlijk van niemand anders meer dan van mevrouw K., maar daar had u al vaker foto's van mogen zien.
De Boez houdt beslist niet van vreemden; niet van kinderen maar ook niet van volwassenen. Regelmatige bezoekers van de redactie die zijn naam kennen en rustig op een stoel zijn gaan zitten vindt hij wel oké. Maar een echte hekel heeft hij vooral aan mannen met gereedschap in hun handen, lichtgevende pakken/jassen aan of in groene karretjes. Wat zijn mens betreft: Boez toont zijn genegenheid voor haar vooral als hij trek in snoepies heeft en onder het dekbed.
Cera houdt dus van iedereen en dat baart ons wel eens zorgen. Om aan haar dagelijkse (grote) dosis aaien en knuffels te komen bezoekt zij menig buurmens en mauwt zij iedereen toe van wie zij denkt dat hij/zij zachte handen heeft, en haar verzoeken om aandacht kunnen bij passanten zo dwingend overkomen dat men Cera niet eens voorbij durft te lopen zonder een aai en wat troostende woorden bij haar achter te laten. Wij noemen Cera dan ook regelmatig "kleine lellebel", doch dat boeit haar in het totaal niet. Ook zij doet vooral 's nachts veel moeite om via een natte neus in het gezicht van mevrouw K. ook in de verloren uurtjes aan haar trekken te komen.

Wij verafschuwen trouwens mensen die vinden dat blafbeesten meer karakter hebben en intelligenter zijn dan haarfabrieken, en dat ze leuker/spannender etc. zijn om mee om te gaan. Deze mensen zijn namelijk erg dom en komen er bij ons beslist niet in. Zo!