Onweer en catering

Gisterochtend zaten we allemaal op het ergste (noodweer) te wachten, maar het viel reuze mee. Een klein buitje, wat gerommel in de verte, een hoop drukte om niets vonden wij.
Het ene moment keken we op buienradar en zagen grote, rode vlekken over Leiden vliegen, maar toen het onweer uitbleef en we weer keken, lag buienradar er plots uit.....
Maar goed, toen het gistermorgen dus wat begon te rommelen, zagen we al gelijk dat de Boez de grootste angsthaas van allemaal is. Eerst zat hij nog onder een plant te schuilen, maar bij het volgende rommeltje kwam hij met een noodgang door het kattenluik naar binnen.

En vervolgens kon mevrouw Katblad de krant dus niet meer lezen....
Zolang het regende (een beetje, niet genoeg voor de plantjes) bleef Boez op de tafel liggen, maar toen zijn vriendje Oscar hem kwam halen en het droog bleek te zijn (en het niet meer rommelde), ging hij weer naar buiten.

Mevrouw Katblad dacht: Mooi! Dat was het zogenaamde noodweer dus en nu gaan we weer over tot de orde van de dag. Ze had namelijk een cateringklus op zich genomen, verwachtte dat de temperatuur zou gaan dalen maar niets was minder waar. Nadat er allemaal gerechten op het vuur stonden te pruttelen liep de temperatuur in de keuken op tot bijna 30 graden.... Halverwege de klus draaide mevrouw K. het vuur maar uit; de pannen gleden namelijk uit haar handen en dus besloot ze het werk in de vroege ochtenduren (als het zou zijn afgekoeld) af te maken.

Mevrouw K. was dus één van die mensen die verlangend uitzag naar een paar flinke buien (zonder lekkage natuurlijk) en de daarop volgende afkoeling.
De eerste tekenen kwamen in de vroege avond. Terwijl wij (mensen) nog niets in de gaten hadden, verzamelden onze haarfabrieken zich voor het huis. Ze namen allemaal een wachtende houding aan en keken oplettend in het rond. Ja, want er klonk alweer wat gerommel!
Op de foto hiernaast ziet u vooraan Japekoppie staan, naast hem zit Cera, achter Japie ziet u nog net het koppie van de Boez en helemaal achter staat Oscar op wacht.

Mevrouw Troy lag op een tuintafeltje onder de plantjes. Ja, alleen zij had in de gaten van welke kant het onweer kwam, Japekoppie had een vermoeden of het kon hem niet schelen maar de rest keek de verkeerde kant op (noorden).

Wel, toen de eerste dondertjes weerklonken, zat het hele stel binnen een mum binnen. Behalve Cera dan, want die vond het een geschikt moment om nog even het dak op te gaan. Toen het echt hard kletterde en zij nog niet thuis was, is mevrouw K. gaan zoeken en vond haar ergens in een dakgoot, niet meer wetende hoe ze thuis moest komen. Gelukkig kon mevrouw. K. Cera kalmeren en de weg terug wijzen. Ja, allebei werden enigszins nat....

Wel, na het diner leek het ergste alweer achter de rug, of het was gewoon niet erg genoeg. Mevrouw K. was namelijk tv gaan kijken en merkte niets van het noodweer. En omdat ze vroeg op moest om de cateringklus af te maken, ging ze al om half tien naar bed en viel zeer spoedig in slaap.
Ja, af en toe hoorden wij een dondertje en werden daardoor gewekt. En het was vies warm in huis, maar daar hebben meer mensen last van gehad en daarom zeuren wij daar verder niet over.

Om kwart voor twaalf echter brak de hel los. Zo'n harde knal dat wij dachten dat de bliksem vlakbij moest zijn ingeslagen.
Mevrouw K. ging uiteraard direct op zoek naar de haarfabrieken, maar in de slaapkamer zag ze hen niet.
Beneden lag Cera. Met een kalmeringsstokje binnen pootbereik; misschien had zij er wel al zitten knabbelen.
Buiten ging het gedonder door, maar nu iets minder hard en waarschijnlijk dus ook iets verder weg.
Waar waren de anderen? We gingen de trap weer op.

Onder het grote bed vonden wij de Boez. Ja, het lijkt inderdaad of hij lag te huilen, maar we denken dat hij toevallig net moest gapen toen we het plaatje van hem schoten.
Zo, dat was dus nummer twee. Nog twee te gaan!

Mevrouw Troy lag onder het logeerbed. Ze leek niet al te zeer van streek; het kan zijn dat haar ruime onweerervaring in al die jaren (bijna 17) haar wat heeft gehard, of het kan ook zijn dat ze dan toch wat aan het dementeren is en zich niet meer zo druk kan maken om een paar knalletjes.

Maar wij hadden Japekop nog niet getraceerd, en gezien zijn stress-gevoeligheid was het van groot belang hem te vinden en eventueel te kalmeren!

Net toen we weer naar beneden wilden gaan omdat we hem in de slaapkamer echt niet konden vinden, kwam Japekop achter het kledingrek (dus onder het dressoir) vandaan. Nee, hij wilde niet gekalmeerd worden maar wel heel snel een bakje Gourmet tegen de zenuwen.
En natuurlijk gingen de anderen ook mee, dus zo kwam het dat het hele stel midden in de nacht aan hun tweede diner begonnen (of was het al ontbijt?).
Uiteraard ging iedereen weer terug naar bed en er werd geslapen tot 5 uur. Toen stond mevrouw K. op om de keuken in te gaan en haar klus af te maken en wilden de reporters naar buiten.
Rond het middaguur reed het redactie-wielhuis weg met een achterbank vol hartige taarten en gehaktballetjes met pindasaus.
Nu nog effe de keuken schoonmaken; gelukkig is het nu lekker koel! (Overigens, onder onze eettafel heeft iemand zijn hele ziel en zaligheid eruit gebraakt. Geen idee wie dit is geweest, hoewel een flauw vermoeden hebben wij eigenlijk wel....)