Het valt niet mee.....

mevrouw Troy met de Os in de Hoftuin

Mevrouw Troy is af en toe een beetje de weg kwijt, en dat dan zowel letterlijk als figuurlijk.
Zij werkt sinds het bestaan van het Katblad als receptioniste bij ons (daarvóór zat zij al bij ons in de beveiliging, maar dat was ongeveer hetzelfde), maar de laatste tijd vergeet zij steeds vaker haar positie in te nemen om vreemde haarfabrieken buiten de deur te houden. Het kan zijn (door het toenemende aantal bezoekers van het loket) dat het haar te druk en zwaar is geworden en zij heeft besloten met pensioen te gaan, zonder ons daarvan te verwittigen dus.
Als bureaumedewerkster is zij overigens nog wel actief, doch in plaats van over de toetsen van de laptop heen te springen (zoals zij vroeger altijd zo zorgvuldig deed), ramt zij tegenwoordig steeds vaker (vast per ongeluk) met een achterpoot op de g, h, j en omgeving, iets wat mevrouw Katblad niet erg handig vindt en voor een hoop oponthoud zorgt. Maar we nemen het T.T. maar niet kwalijk....

Haar dutjes (die zij het liefst pleegt te doen tussen de kussens op het logeerbed) worden ook steeds langer, en soms (zoals vorige week nog een keer) mist zij een paar treden van de trap zodat zij wel heel erg snel beneden arriveert, maar dat gelukkig zonder schade, voor zover wij tenminste kunnen waarnemen.
Het ouder worden valt niet mee, heh?

Daarnaast heeft zij duidelijk last van gewichtsverlies (hoewel zeer geleidelijk), want als zij op schoot springt voelen wij dat bijna niet meer; het is alsof wij een veren kussentje op de knieën geworpen krijgen.

erg veilig, zo'n flinke, stoere begeleider.....

Ook komt het tegenwoordig voor dat zij, wanneer de maaltijden zijn geserveerd, roerloos voor haar bakje staat en bevreemd de inhoud bestudeert, totdat zij zich opeens weer herinnert dat het de bedoeling is dat zij gaat eten, net zoals de anderen op dat moment staan te doen.
Nee, het ouder worden valt niet mee.

Laatst liepen wij een rondje met onze reporters en volgde zij ons tot de Steeg van Storm. Daar bleef zij zitten omdat ze niet meer deel wenst te nemen aan dergelijke wandelingetjes.
Toen wij na een minuut of twintig langs een andere kant terugkwamen, zat zij daar nog steeds en mauwde vreselijk klaaglijk en wanhopig terwijl zij alsmaar de Steeg intuurde. Mevrouw Katblad schrok daarvan, riep haar naam en Troy kwam snel aangelopen, overlaadde haar mens met kopjes en toen was het blijkbaar dus weer goed.
Gaat mevrouw Katblad een boodschapje doen op de fiets, blijft T. Troy net zolang buiten op tafel wachten tot zij weer thuiskomt. Soms treffen wij Troy in de stromende regen aan, maar daar schijnt ze dan geen aandacht aan te schenken, of het is van minder belang voor haar.
Nee, het valt niet mee, dat ouder worden......