Het mijn en dijn

Os, de grote jager, had een Libelle gevangen. Een flink exemplaar met prachtige blauw-groene kleuren. Het beestje fladderde als een gek met zijn vleugeltjes om uit de bek van Oscar te ontsnappen, maar die liet natuurlijk niet los....

Waar Os de Libelle had gevangen is ons onbekend, maar hij had het beestje meegenomen naar de redactie en was ermee tussen de fietswielen gaan zitten opdat de Libelle door niemand kon worden afgepakt. En op die plek liet hij de Libelle los, waarschijnlijk omdat hij even zijn kaken moest ontspannen. Wel, het arme fladderbeest fladderde op dat moment nog nauwelijks.

Natuurlijk kwam vriendje Boez de prooi van Os bewonderen, en het was maar goed dat hij er lekker niet bij kon! Wij hebben namelijk al eens eerder gemerkt dat Boez een beetje moeite heeft met het "mijn en dijn", vandaar dus.

Het gefladder werd steeds zwakker en steeds minder, en Oscar vroeg zich duidelijk af hoe dat nu toch kwam. Verbaasd en teleurgesteld keek hij toe, en zag hoe de batterij van de Libelle langzaam leeg raakte.

En zo bleven beide vriendjes nog even zitten kijken naar de Libelle, tot al het leven uit het beestje was verdwenen en het niet meer bewoog.
Gelukkig deed Os geen pogingen om de Libelle op te vreten. Als hij dat wel had gedaan, had mevrouw Katblad zich vast en zeker omgedraaid om dat niet te hoeven aanzien. Vorig jaar heeft zij namelijk een paar keer moeten toekijken hoe de Boez een door hem gesloopte Libelle voor de helft verorberde, en de andere helft in stukjes over het tapijt verspreidde. Nee, dat was geen prettig gezicht en bovendien lastig te verwijderen. Gelukkig speelde e.e.a. zich deze keer buiten af, en toen bleek dat de Libelle echt niet meer wilde bewegen (ook niet na een paar tikjes met de poot), verdwenen de vriendjes naar de Kruidentuin. Wellicht om een volgend slachtoffer uit te kiezen?