Het afdak

Gisteren waren wij op bezoek bij Ceesje, Lapje en Poema (Hans was er ook trouwens, maar dat is van minder belang) om te vragen of wij het mooie afdakje voor een nieuwe Bungalette mochten meenemen.
Wel, Cees had daar geen mening over. Nee, want zij kon maar aan één ding denken: eten. Of het nu tijd daarvoor is of niet, in deze fase van haar leven (hoogbejaard) is voedsel van de allergrootste importantie voor Ceesje en dus maakte het haar geen moer uit wat wij kwamen doen; al hadden wij de hele tuin willen leeghalen, het had haar niks kunnen schelen. Wel, op naar de volgende haarfabriek, heh?

En dat was dus Lapje.
Wij stelden nogmaals de vraag: mogen wij het afdakje meenemen t.b.v. nooddruftige bezoekers van ons Poezenloket?
Pardon? Legt u eerst maar eens uit!
Wel, dat deden wij. Wij vertelden over de passanten, het tegenvallende weer zo af en toe waardoor deze arme sloebers dan worden overvallen, en over wat nog meer van belang was voor Lapje om te weten.

Wel, wij kregen haar volledige aandacht, dat kunt u wel zien op de foto hiernaast.
Ze luisterde goed, nam alles in zich op, vroeg naar de voors en de tegens en tenslotte ook nog of mevrouw Katblad wel helemaal goed bij haar hoofd was. Maar daar konden wij natuurlijk geen antwoord op geven.
Lapje ging gelukkig ondanks dat toch akkoord, en dus konden wij met gerust hart het afdakje in ons wielhuis laden.
Maar eerst mochten wij nog even het volgende meemaken.

Jawel, het voederen der wilde dieren.
Heerlijke smurrie uit platte kuipjes, want daar lust met name Ceesje (boven) wel pap van. Net als mevrouw Troy eet zij zich dagelijks te pletter maar komt geen grammetje meer aan, integendeel. Dat schijnt trouwens vrij normaal te zijn bij oude dames. (We hebben het hier over haarfabrieken dus, heh?)

Het was echter zeer duidelijk dat Ceesje liever niet heeft dat zij bespied wordt tijdens het verorberen van haar maal, en daarom besloten wij haar en Lapje verder met rust te laten.

Poema had zich dus niet vertoond, maar bij ons volgende bezoek (beloofde Hans) zal Poema, voordat wij gearriveerd zijn, in hechtenis worden genomen, zodat wij hem eindelijk eens kunnen gaan interviewen. Natuurlijk moet hij daar dan wel voor openstaan, en dat is natuurlijk maar net de vraag.

Wel, wij wensten de twee dames een smakelijke voortzetting, bedankten hen voor het afdak en gingen op huis aan.

Daar stond het afdak dan, bovenop onze buitentafel. Eerst maar even schoonvegen en dan een plekje uitzoeken.
Wij hadden het plan om het bouwwerk bovenop de pergola te bevestigen, maar vinden dat bij nader inzien geen goed plan: te zwaar!

Wordt vervolgd.