Hindernissen en emoties

We gingen een rondje lopen met alleen Cera; de anderen waren met zeer belangrijke dingen bezig die voorgingen, uiteraard. Maar dat vond Cera wel best - ze houdt ervan om af en toe in haar eentje op stap te gaan met de fotograaf, want dat maakt zo'n rondje een stuk intiemer. Gelukkig wisten wij van te voren niet wie of wat wij zouden tegenkomen, en dat was maar goed ook, anders was Cera vast en zeker thuisgebleven.
Bij het betreden van de Kruidentuin werden wij opgewacht door een zeer chagrijnige Siep. Waarschijnlijk was zij uit haar hum omdat een buurmens de planten had bewaterd (sommige potplanten hebben niet genoeg aan alleen het regenwater) en de straat daardoor flink nat was geworden. Maar het kan ook zijn dat Siep haar huis binnen wilde, en dat dat niet kon omdat de ramen waren gesloten. In elk geval was Siep dus in een zeer slechte bui en gromde zij luid toen ze Cera zag aankomen.

Een beetje geintimideerd door Siep's gegrom, kroop Cera langs een alternatieve route de tuin in, ervoor zorgend dat de afstand tussen haar en het grombeest flink groot bleef. Voor Siep natuurlijk weer het bewijs dat grommen helpt, dus afleren zal ze dat wel nooit. Is ook helemaal niet nodig; elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, heh?
Wij gaan door naar het volgende plaatje. Gaat u met ons mee?

Wij bereikten zonder verdere problemen de Parallelstraat.
Echter, daar zat een ander grombeest: de oude Poekie.
Ook al niet in zo'n goede bui? Nee. Cera mocht er niet langs, dat was duidelijk. En al kent Cera deze oude dame best wel, het passeren is en blijft een hachelijke onderneming voor ons meisje.

Bescheiden als zij is, liep zij langs de muur aan de overzijde verder, bang om Poekie nog verder uit haar hum te brengen.
Ja, soms is het het verstandigst om je maar gedeisd te houden of zelfs een beetje onzichtbaar te maken, tenminste, als je voor de lieve vrede gaat dan, heh? Bovendien gaat het belang van het voltooien van een verkenningsronde natuurlijk altijd voor, en daar Cera Verkenner A is (met diploma) weet zij dit maar al te goed. En we waren nog lang niet thuis en er zouden best nog meer hobbels op ons pad kunnen liggen! Voorwaarts mars dus!

Ja, daar had je het al. We kwamen weliswaar zonder kleerscheuren de Steeg van Storm door, maar aan de overkant zat Zwarte Gijs naar ons te loeren. En voor Gijs is Cera het perfecte slachtoffer, zijn dankbaarste pestobject. Wat een geluk dus dat Cera in gezelschap van de fotograaf was, want anders was Gijs vast en zeker de straat overgestoken om Cera in het nauw te drijven. Nu was het dus zaak voor Cera om dichtbij de fotograaf te blijven. Voor haar eigen veiligheid dus heh?

Maar terwijl het probleem "Zwarte Gijs" nog speelde, werd ons pad alweer versperd door Vlinder! Jazeker, we zien Vlinder dan wel niet zo vaak, ze komt toch regelmatig door de Katbladstraat en zorgt er dan voor dat zij niet al te zeer opvalt. Dat heeft niets te maken met de zogenaamde pestkoppen, maar met haar karakter. Zij treedt liever niet op de voorgrond, wil vooral met rust gelaten worden en loopt haar rondjes bij voorkeur op de stille momenten van de dag. Zou zij nu voor problemen gaan zorgen? Hoe lag de verhouding Cera / Vlinder?

Wel, we zouden daar niet achter komen, want Vlinder besloot uit de weg te gaan. En dit had vast en zeker niets te maken met Cera, maar dus wel met de aanwezigheid van de fotograaf. Die zag er namelijk in de ogen van Vlinder te gevaarlijk uit.
Eindelijk konden we dan de Steeg verlaten en de straat oversteken; we wilden namelijk graag nog even naar de Hoftuin.

Cera aarzelde. Was Vlinder echt wel doorgelopen? Zat Zwarte Gijs niet in de weg? De fotograaf verzekerde Cera dat de straat vrij was, maar dat was niet helemaal waar. Niet goed gekeken heh? Nee, daar kwamen we snel achter....

Weliswaar niet op straat, maar daar hing Zoe uit het raam. En Cera heeft wat moeite met Zoe omdat zij in Cera's oude huis woont en nu het oude gebied van Cera heeft geclaimd. Ja, de boomspiegel en boom, de dakgoot, de vensterbank, alles wat eens van Cera was, behoort nu Zoe toe. Natuurlijk is dat voor Cera flink slikken en af en toe, als Zoe achter het dichte raam zit, zet zij uitdagend haar nagels in de boomstam, springt zij in de vensterbank (aan de buitenkant natuurlijk!) en bij tijd en wijle zien wij Cera ook nog wel eens door de dakgoot lopen.
We kunnen dus stellen dat beide dames niet direct een warme relatie hebben opgebouwd, en het is de vraag of dat er ooit nog van komt. Wij vrezen van niet, maar zeker weten doe je dat nooit natuurlijk!

Gelukkig! Bij de ingang van de Poort zien wij eindelijk een vriendelijk en vertrouwd koppie: Oscar. Hij is ook blij ons te zien en toont dat middels een hele serie kopjes tegen een paaltje.
Ja, hij was graag met ons meegegaan, maar zat ergens anders ten tijde van ons vertrek en dus miste hij de boot. Maar nu is dus alles weer goed.

Cera is blij dat de wandeling hier ten einde is gekomen; ze vindt dat ze haar portie ontmoetingen wel heeft gehad en voelt er niets voor om ook nog de Hoftuin te bezoeken. Wij respecteren dat natuurlijk, want een wandeling met zoveel hindernissen en emoties hakt er behoorlijk in. Cera heeft dus haar rust verdiend en gaat er maar even lekker bij liggen. Jammer voor Oscar, want hij had graag met ons de ronde willen vervolgen. Misschien strakjes Os? Als Cera weer is bijgekomen? Oscar vindt het goed, en de fotograaf kan dus met gerust hart terug naar de redactie!