Toen wij door de Parallelstraat liepen, zagen wij Wamy spelen met een paar balletjes. Ja, hij had enorm veel plezier, maar toen wij dichterbij kwamen sloeg de lol om naar angst. Want Wamy heeft het dus niet zo op vreemde mensen, en vandaar dat hij zich dan ook snel verstopte onder de takken van een struik. Wij gingen even kijken waarmee Wamy aan het spelen was, want het leken ons geen gewone speeldingetjes en wij zijn altijd erg nieuwsgierig!
Dit zijn ze dus, en als u goed kijkt ziet u dat dit inderdaad eigenlijk geen echt speelgoed is. Nee, het zijn pruimen die om de één of andere reden uit de boom zijn gevallen. Nog niet eetbaar dus, nee, maar wel geschikt om mee te pootballen dus!
Nee Wamy, wees maar gerust; wij gaan je je speelgoed niet afpakken!
En de Boez dus ook niet, heh? Boez! Kom mee! Die balletjes zijn niet van jou en ze zijn sowieso te zwaar om mee te nemen.
Het duurde nog even voordat wij de Boez ervan hadden overtuigd de pruimen de pruimen te laten en mee te komen naar huis.
En al die tijd bleef Wamy onder de takken zitten wachten.
Met grote ogen smeekte hij ons op te donderen, en dus deden wij dat. Ja, als kattenjournalist moet je aanvoelen wanneer je teveel bent, en al ligt het nieuws op straat, soms moet je dat dan maar laten liggen in het belang van de haarfabrieken.
We liepen terug langs het huis van Bel de Franskat, die niet thuis was en dus waarschijnlijk ergens anders aan het zooien en klooien.
Verder lag er nergens ander nieuws op ons te wachten.
Tijd voor een kopje koffie dan maar?
1 opmerking:
Wamy zag eens pruimen hangen,
oh als eieren zo groot.
Japekoppie zag zijn bolle wangen, sloeg de vuile gapper. . . . (een blauw oog zal ik maar zeggen, het versje van John O'Mill eindigt gruwelijker!)
Een reactie posten