Terwijl Oscar onder een wielhuis weggedoken zat en Cera stond te wachten totdat de groep fietswielen voorbij was gereden, liep Japekoppie over de stoep naar de Katbladstraat toe. Ja, inderdaad de veiligste manier om je niets aan te trekken van de cursusleidster of de fotograaf, maar gewoon je eigen instinct volgen en vooral rustig blijven.
Bootjes waren voorbij gevaren, fietswielen waren al verderop, geen wielhuizen ook, dus Os kon oversteken en liep naar de fotograaf toe. Gelukkig weer veilig aan de goede kant van de weg, heh Os?
Nou, dat was me wat niet?
Tegelijkertijd kwam Cera ook naar de fotograaf toe, en zo konden we allemaal snel doorlopen naar de Katbladstraat. Ja, want daar is het veiliger en bovendien bekender terrein, dus dat scheelt een hoop.
De schrik zat er echter wel een beetje in, bij allemaal. Ja, ook bij de cursusleidster en de fotograaf dus.
Japekoppie en Oscar stonden stil bij een boom en smoesden even. Geen van beiden had nog zin om nu nog serieus verder te verkennen - ze hadden hun portie wel gehad. De fotograaf had het trouwens ook wel gezien, en verlangde naar een glaasje wijn, dus werd de pas erin gezet. Kom jongens en meisje, we gaan lekker naar de redactie terug want jullie hebben meer dan je best gedaan en het was zo wel genoeg voor vandaag!
Cera wilde eigenlijk nog wel verder. Ze liep voorbij het huis van Bobo, en bereikte zo het Zooiplein. Toen keek ze de fotograaf aan: zullen we nog even?
Nou Cera, liever niet. Als jij in je eentje nog het Zooiplein op wilt, doe dat dan gerust, maar wij gaan toch maar naar de redactie. Of ga anders de Boez maar zoeken, want die is vast ergens in de straat aan het klooien. En als je hem tegenkomt, zeg hem dan dat hij straks op tijd thuis moet zijn voor het eten, heh?
En bedankt hoor, Cera! Ja, je hebt uitstekend je best gedaan en we zijn erg trots op je!
We namen afscheid van Cera en volgden de twee jongens naar huis. Ze waren doodop, dat kunt u wel zien heh? (De staarten natuurlijk! Ja, die hangen wat slapjes naar beneden!)
Mevrouw Troy wachtte ons op en begroette ons enthousiast. De fotograaf in elk geval was daar blij mee. De Boez kwam uiteraard te laat voor het eten, maar dat wordt tegenwoordig een (vervelende) gewoonte..... Cera was natuurlijk op tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten