Echt stil is het nooit...

In het afgelopen weekend hebben wij diverse malen onze ronde gelopen op zeer rustige momenten. Ondanks het feit dat veel gezinnen weer terug van vakantie zijn gekomen, is het relatief nog erg stil in de stad, vooral vroeg in de morgen. En daar moesten wij natuurlijk met onze haarfabrieken van profiteren.
Op deze ronde vertrokken wij met Japekop, Cera en de Boez.

De Boez en Cera hielden er een flink tempo op na en moesten daarom regelmatig wachten op Japekoppie, die altijd erg serieus is en elk struikje wil besnuffelen en markeren, rond elk paaltje (en er zijn er nogal wat in de Parallelstraat) wil draaien en overal ruim de tijd voor neemt.
Maar als wij weer eens moesten wachten op onze ernstige Verkenner A, viel er genoeg te bekijken en te luisteren voor de andere twee. Hiernaast ziet u Boez met veel interesse omhoog kijken; vogeltjes, heh?
Cera kijkt om naar Japekop, die nog bij de Steeg van Storm staat te klooien. Wij waren al vlakbij het gevaarlijke water en overwogen net om Japekop maar in zijn sop gaar te laten koken, toen er plotsklaps uit de richting van de Kruidentuin een bakfiets-punt-nl aan kwam rammelen. Daar er geen klein mensje in de bak zat en het grote mens aan het stuur haast had, maakte het ding een vreselijke herrie. Japekop besloot zijn snuffelpartij per direct af te breken en kwam als een pijl uit de boog naar ons toe; wij hebben hem nog nooit zo hard zien rennen! Samen met een eveneens paniekerige Boez, sloeg hij de hoek om en sprintte naar de Katbladstraat. Cera bleef iets kalmer en dribbelde de straat over naar het gevaarlijke water.

Terwijl wij uit gewoonte vanuit de Parallelstraat linksaf waren gegaan, sloeg de bakfiets gelukkig rechtsaf, en zo zakte de herrie langzaam weg in de terugkerende stilte.
De fotograaf liep naar Cera om haar langs het water te begeleiden, en wij hoopten natuurlijk dat Japekop en de Boez zouden terugkeren naar ons, maar nee.

Japekop had een zeer belangrijke bezigheid gevonden in de Katbladstraat tussen een paar grote (bedekte) bromwielen. Eerst zagen we niet goed wat daar nu zo interessant was, maar dichterbij gekomen herkenden we een naaktslak, daarop een boomblaadje geplakt, en daar weer bovenop een rups. Een soort taartje, zeg maar, maar dan van een slijmerig soort dus. Japekop had er duidelijk plannen mee, maar wij wilden niet wachten om te zien wat die plannen waren. Het was namelijk nog erg vroeg en wij hadden nog niet ontbeten, vandaar.
De Boez was ondertussen al helemaal bij het Zooiplein, en dus was ons wandelgroepje uit elkaar gevallen. De fotograaf bedankte in gedachten de bakfiets, en kwam tot de conclusie dat de ochtendstilte ook zo zijn nadelen heeft; elk op zichzelfstaand geluid komt extra hard binnen en lijkt gevaarlijker en bedreigender dan anders. En toen er plots een mens vanaf de overkant van het water zijn dronkemanslied aanhief, werd deze conclusie nog eens bevestigd. Nee, echt stil is het nooit, in een stad.