Wie is het slimst?

Soms komt de hele goegemeente en masse de trap afzetten. Alsof er een wekker is afgegaan, één die mevrouw Katblad niet kan horen, maar de haarfabrieken dus wel.  Ze komen niet naar beneden om een frisse neus te gaan halen, want ze weten dat het regent en hebben er geen moeite mee om een luierdag te houden. Nee, ze nemen met zijn vieren plaats in de huiskamer en gaan mevrouw Katblad aan zitten staren. Als dat mens dan vraagt wat er aan de hand is, komt de Boez in beweging, springt op het aanrecht en gaat onder dat ene kastje zitten. Ja, dat kastje waarin dus de staafjes liggen. Wel, nu komt er tenminste een beetje meer duidelijkheid in de zaak! Vooruit dan maar, denkt mevrouw Katblad, en ze staat op en loopt naar het betreffende kastje toe. In deze fase raakt de Boez behoorlijk opgewonden, en mocht er iets van glas op het aanrecht staan, moet dat eerst uit de weg, anders gebeuren er ongelukken.

Het kastje kan nu worden geopend. Dat is nog een hele opgave wanneer de Boez alsmaar kopjes tegen de handen van het mens wenst te geven en aan haar armen probeert te gaan hangen, maar goed, mevrouw K. is gelukkig ondertussen erg behendig geworden in het werken met haar ellebogen. Als zij zo’n pakje sticks uit de kast heeft weten te pakken, stijgt de opwinding nog een paar streepjes hoger. Niet bij de dames, want die zitten braaf in de huiskamer te wachten tot het lekkers naar hun toe komt (mevrouw Troy op de tafel en Cera netjes op het vloerkleed), maar de Boez poogt nu doorlopend de staafjes (sticks zo u wilt) te markeren met zijn natte lipjes, en Japekop loopt kermend rond de voeten van mevrouw Katblad opdat hij niet overgeslagen zal worden wanneer het moment van uitdelen van het snoepgoed daar is. Maar eerst moet de verpakking er dus nog af, en ook dat is niet zo eenvoudig als de Boez zich er constant mee blijft bemoeien. 

Is de verpakking verwijderd, dan pas springt onze jongste reporter Boez op de keukenvloer en gaat klaar staan voor zijn ritueel: mevrouw K. moet een stukje de kamer in werpen en dan gaat hij het vangen. Natuurlijk is Japekop het nooit eens met de volgorde van het uitdelen, maar het is wel zijn eigen schuld dat hij pas als tweede aan de beurt is. Dat zit namelijk zo. 

Voor Japekop moeten wij eerst een stukje enigszins uit elkaar rafelen. Zo kan hij de vrijkomende, overheerlijke (vis-)geur beter opsnuiven en bepalen of het wel de moeite van opeten waard is. Ja, want natuurlijk had hij liever gewoon een fliebertje kaas of leverworst gekregen, staafjes dien je altijd te wantrouwen want je weet maar nooit of die wel deugen. Als het meezit, eet Japekop zijn stukje op.

Nu zijn dan de dames aan de beurt. De bedoeling is dat Cera haar stukje krijgt toegeworpen, mevrouw Troy wordt liever op de tafel bediend. Maar dat toewerpen gaat dus wel eens mis. Dat ligt niet aan het werpvermogen van mevrouw Katblad (daar mankeert niks aan), maar wel aan het uitstekende vangtalent van de Boez, die graag zoveel mogelijk stukjes verzamelt en geen belang heeft bij (of interesse in) een eerlijke verdeling van het spul. En zo gebeurt het dan menig keer dat Cera sip zit toe te kijken hoe Boez haar deel onder het vloerkleed verstopt.

Japekop smeert ‘m al snel; hij kan niet goed tegen deze chaotische drukte en komt later nog wel eens terug voor een flieber van iets wat meer de moeite waard is. Mevrouw Troy wacht rustig op haar volgende stukje en komt niet van haar plek; ze weet dat de bediening op de redactie uitstekend is en maakt zich geen zorgen. Als het voor Cera meezit, blijft de Boez tijdens zijn wegwerkactiviteiten met een nagel in het vloerkleed hangen, en gooit mevrouw Katblad haar nogmaals haar deel toe. Voor alle zekerheid kauwt Cera dan wat sneller dan normaal, maar dat is begrijpelijk, vooral gezien haar eerdere ervaring, maar ook omdat de Boez voor veel onrust zorgt door zijn gevecht met het vloerkleed, dat er ondertussen dus niet zo netjes meer bij ligt.

Het gezellige samenzijn eindigt meestal op dezelfde manier. De Boez heeft de pest in en verdwijnt geïrriteerd naar boven, waar hij Japekoppie lastig gaat vallen. Zijn laatste stukje heeft hij uit nijd niet eens meer opgegeten en ligt verlaten op de vloer. Cera, weer zittend bij de tafel onder mevrouw Troy, kijkt een hele tijd onafgebroken naar het overgebleven stukje dat daar zo zielig ligt te wezen, en als mevrouw Troy echt geen aanstalten maakt het op te eisen, durft zij (Cera) er naartoe te lopen en het op te eten. Voor de zekerheid kijkt ze dan ook nog even in de keuken, want het is altijd mogelijk dat Japekop toch zijn uitgerafelde stukje niet heeft geconsumeerd, en lekkers weggooien doen wij hier niet!

De grootste druktemaker is dus uiteindelijk het minst aan zijn trekken gekomen, louter en alleen door zijn hebberigheid en jaloers karaktertje. Japekop heeft tenminste weer eens geprobeerd om zo'n stukje staaf te eten maar zag er uiteindelijk toch maar vanaf; hij krijgt later wel een paar fliebertjes van het één of ander. Mevrouw Troy heeft genoeg binnengekregen en is tevreden, Cera heeft haar buikje uiteindelijk toch behoorlijk vol gesnoept.

Nu de hamvraag: zijn poezen slimmer dan katers??? Zegt u het maar.....