Klussendag?

Gisteren wilden wij een kleine ronde lopen omdat het zonnetje even scheen en het tijd werd dat mevrouw Katblad met haar gesnotter weer eens van de bank afkwam, maar buiten gekomen zat het allemaal een beetje tegen. Hoe dat kwam? Wel, het was blijkbaar de klussendag van de gemeente, want overal zagen wij van die felgekleurde jasjes met daarin bezige mannen. Zo lag om te beginnen een stukje van de Parallelstraat open, en dan ook nog een een punt waar we maar slecht langs konden, dus zagen onze haarfabrieken af van het nemen van deze route. En omdat de mannen zo dichtbij de Kruidentuin aan het werk waren, wilden ze liever ook niet in de tuin zelf blijven. Er zat dus niets anders op dan naar de Katbladstraat terug te keren, want de Gevaarlijke Weg oversteken doen wij uiteraard nooit en bovendien moeten wij in ons eigen gebied blijven: de Katbladbuurt dus.

Terug bij de redactie ging mevrouw Katblad eerst even naar binnen om de neus te snuiten, want zij was vergeten haar zakdoekjes mee te nemen in haar jaszak en dat was dus niet zo handig van haar. De jongens waren druk aan het overleggen toen mevrouw K. weer buiten kwam, maar het was niet geheel duidelijk waar de reporters het over hadden.
Wel, jongens? Wat is er aan de hand? Is er iets mis?

Ja, er was inderdaad iets mis, en dat was dat met name op het Zooiplein en bovendien eveneens aan het eind van de straat erg veel mannen bezig waren. De gemeentekarretjes reden heen en weer met bossen takken erop en dat vreemde, piepende geluid wat ze zo gevaarlijk maakt. Genoeg redenen dus om daar niet heen te willen (vonden de jongens).
Nou, fraai dan. Geen wandeling dus? Nee, geen wandeling.

En Cera was het daar volkomen mee eens. Zij was voor de voordeur van het buurhuis gaan liggen en gaf te kennen dat ook zij niet van plan was een poot te verzetten.
Eigenlijk was mevrouw Katblad daar niet rouwig om, want stiekem verlangde ze weer terug naar de bank, de warmte van het huis en het doosje met dropjes. En dus ging zij zonder schuldgevoel weer lekker naar binnen. De haarfabriekjes hadden nu onverwacht een vrije middag en bleven nog wat rond onze buitentafel klooien en zooien. En Cera was zowaar op tijd thuis voor de avondmaaltijd; dat scheelde weer een hoop geroep en gezoek!