Helemaal niks aan...

Behalve Oscar was er niemand die met ons mee wilde om een rondje te lopen. Nee, helemaal niemand; ze kwamen zelfs niet van het bed of de stoel af, laat staan van de trap!
Arme Os. Hij voelde zich erg alleen en dat merkten we want hij maakte onderweg geen enkel huppeltje en deed eigenlijk slechts zijn plicht: uitkijken naar nieuws voor het Katblad. En helaas, nieuws was er ook al niet. Waarschijnlijk kwam het door de snerpende kou, maar in de Kruidentuin was er geen enkele andere haarfabriek te bespeuren. Zelfs geen Wamy of Mini.
Omdat het in de Parallelstraat nog kouder aanvoelde door een kille bries, besloten we te proberen in de zon te blijven. Mee naar de Hoftuin, Os?

Tuurlijk ging Os mee, want dat heeft hij nog nooit geweigerd. Maar ook in de Hoftuin was het niks gedaan. Niemand aanwezig, iedereen bij de kachel.

Anders als wij in deze tuin kwamen, zat Rooie Gijs  daar altijd wel ergens chagrijnig te wezen of wat te knikkebollen in het zonnetje, maar dat is verleden tijd. Ja, als mevrouw Katblad door de Poort de tuin binnenkomt, is het eerste wat ze mist die rode brompot met zijn boze ogen. Geen oranje haarfabriek meer op die plek in de zon voor dat huis, op het pad of op het bankje. Nee, tegenwoordig roept zij nooit meer "Hoi Gijs" als ze de tuin binnenstapt. Het pad langs het rijtje huizen is kleurloos en saai geworden.........

Oscar had geen behoefte om in zijn eentje tussen de sprieten te gaan wroeten want dat is alleen maar leuk om samen met je vriendje te doen. Hij ging erbij zitten en staarde wat naar de vuilnisbak.

Mevrouw Katblad ging nog even in Iwan's straat kijken, maar Os ging niet verder mee dan halverwege de Poort, en dat had te maken met allerlei werklui dus drukte in de straat. Kijk 'm daar nu zoet staan wachten! Nee, hij zag er niet bepaald vrolijk uit, dus besloot de fotograaf maar snel weer met hem terug te lopen naar de Katbladstraat. Misschien was er nog wel iets of iemand bij het Zooiplein? Iets voor de broodnodige variatie, zeg maar?

Wel, behalve een hoop rommel was er niks leuks en ook geen nieuws. Hoewel, stond daar niet een leuke stoel voor mevrouw Troy voor bij het Poezenloket? Erg luxe en dan ook nog met leuningen! Maar dan moest dat witte zitje er natuurlijk vanaf!
Mevrouw Katblad ging aan het sjorren maar het zitje kwam niet los. Zouden we het met geweld verwijderen, dan zou er slechts een gat overblijven en dat maakte de stoel ongeschikt uiteraard. Jammer. Was er dan nog misschien iets anders bij wat wij zouden kunnen gebruiken? (Mevrouw Katblad kan nooit de neiging onderdrukken om in vlikobakken of tussen spulletjes voor de grofvuil te neuzen, want je weet maar nooit heh? Hebt u dat nooit? Ga weg!)

Oscar inspecteerde nog een mooie fauteuil voor ons. Ja, die was nog helemaal heel! Maar wij besloten uiteindelijk toch dat het niet onze kleur was, en bovendien hebben wij eigenlijk wel stoelen genoeg staan op de redactie.
Os wilde nog wel even op het Zooiplein zelf kijken, en mevrouw Katblad vond dat natuurlijk prima.

Maar toen bleek dat Os alleen maar wat ging liggen rollen, vond mevrouw K. dat ze de koffiemachine thuis maar eens moest gaan controleren. En zien of er ondertussen nog een paar van haar eigen haarfabrieken waren ontwaakt. En Oscar liep natuurlijk met haar mee, want in je eentje op dat Zooiplein in de kou? Daar is helemaal niets aan!