Schrik op schrik.... (deel 2) - slot

Wat vooraf ging: Mini (helemaal weer de oude dus na haar keelproblemen) had ons hinderlijk door de Parallelstraat gevolgd, Oscar stond bij het Gevaarlijke Water en Cera zat iets verderop midden op straat, allebei wachtend op wat Mini zou gaan doen.....
Het ging allemaal erg snel. Zo snel, dat wij het niet konden fotograferen. Plots besloot Mini over te steken om achter Oscar aan te gaan. Ze keek echter niet goed uit en kwam bijna onder de wielen van een aankomende fiets; het scheelde echt een haar!
Ze maakte direct rechtsomkeer en op dat moment besloot Os over te steken om naar mevrouw Katblad te rennen. Ook hij keek niet uit en werd bijna geraakt door dezelfde fietster... Tot overmaat van ramp, bleef Cera stokstijf van schrik een eindje verderop midden op straat zitten, zodat de fietster (nog slingerend van het ontwijken van Mini en Os) ook haar maar net miste.... Tjongejonge, wat een schrik!
U begrijpt dat mevrouw Katblad dusdanig in de war was dat zij geen foto's hiervan had gemaakt (het was echt even helemaal chaos midden op die straat), maar gelukkig was zij wel genoeg bij zinnen om de fietster haar excuses aan te bieden voor het gedrag van de haarfabrieken. Tenslotte was zij de begeleider van de twee reporters en had ook zij beter op moeten letten, heh? (Al laten katten zich natuurlijk niet sturen, maar dan nog...).
Mini had gezien dat de hele situatie uit de hand was gelopen en keerde in snelle draf naar de Parallelstraat terug. Zelfs voor haar was een dergelijke chaotische toestand niet te "handelen".

Mevrouw Katblad zocht met de twee reporters gauw een rustige plek op, namelijk het Zooiplein. Daar komen geen fietsen of andere voertuigen, en daar konden we allemaal even kalmeren. Tenminste, dat dacht zij. Het viel echter allemaal tegen. Het plein lag vol met vuurwerkresten (zelfs op de glijbaan zoals u op de foto kunt zien) en het was er erg vies.

Cera draaide een rondje om de lantaarnpaal en bleef daar verbaasd staan kijken naar al die zooi, Oscar liep een klein eindje het plein op en mauwde om aan te geven dat het hier helemaal niks gedaan was. Natuurlijk was mevrouw K. het helemaal met hem eens, en daarom verlieten wij het plein weer rap. Vanaf de straat zagen wij toen nog een haarfabriek zitten.

Het was Lima, en hij zat achter het raam naar ons te kijken. Of hij ook naar buiten wilde? Wij denken van niet, want het was midden op de dag en Lima komt liever alleen vroeg in de morgen of in de avond buiten. Lima houdt namelijk niet van mensenvolk op straat, en al helemaal niet van rijdende wielhuizen, fietsers en andere voertuigen. Nee, hij bekijkt de wereld liever vanachter het veilige glas en daar is hij niet de enige in! Alleen jammer voor het Katblad, want wij zien hem dus niet zo vaak op straat en kunnen hem derhalve ook niet dikwijls voor de lens krijgen.

Terwijl wij wat foto's van Lima achter het glas maakten, klom Cera bovenop de pergola van buren, die half gesloopt is en waarvan alleen nog maar wat dwarsbalken over zijn. Erg knap dus dat Cera daar zo zit te balanceren op die smalle balk, maar we wisten al dat zij uitstekend kan gymnastieken en erg goed is op de evenwichtsbalk.

Oscar had ook wel op de pergola willen klimmen, maar voor hem was er te weinig houvast en hij beweegt zich nu eenmaal niet zo soepel als Cera. Dat neemt niet weg dat hij een uitstekende klimmer is hoor; wij hebben daar immers al diverse keren het bewijs van gezien! Maar de evenwichtsbalk is nu eenmaal gewoon wat minder geschikt voor hem, ja, Oscar heeft liever een dikke boomstam of de wat meer stevige pergola van de redactie. Maar leek het hier niet of hij een beetje jaloers was op de lenigheid van Cera?

Ja, want toen Cera naar beneden was gesprongen, gaf Os haar een paar flinke meppen!
Wij zijn dit soort gedrag echt niet Oscar gewend en Cera trouwens ook niet, want zij raakte aardig overstuur van Os' plotselinge onvriendelijkheid.
Het kon natuurlijk wel zo zijn dat Os moest afreageren omdat de schok van het bijna-ongeluk met de fietster nog in zijn lijfje zat. Het adrenaline-peil stond misschien nog wel erg hoog bij hem, en als dat zo was dan snappen wij zijn gedrag ineens veel beter. Ja, laten we Oscar maar het voordeel van de twijfel geven, heh?
In elk geval hadden de twee reporters genoeg meegemaakt, en mevrouw Katblad gaf hen maar snel vrij voor de rest van de dag. Wel, Os liet zich dat geen twee keer zeggen en ging direct naar de redactie om wat brokjes te scoren. Cera liep met hem mee, maar had liever een staafje. En toen de Boez vanaf het bed het kastdeurtje hoorde, kwam ook hij natuurlijk de keuken in om zijn deel op te eisen. Inderdaad, terwijl hij helemaal niks uitgevoerd had en het staafje eigenlijk dus helemaal niet verdiende. Maar peuter dat maar eens aan zijn verstand, heh? Tja....