Schrik op schrik.... (deel 1)

Wij gingen onze ronde lopen met Japekoppie, Cera en Oscar. Ja, want de Boez lag nog te slapen en ook mevrouw Troy bleef liever binnen.
Cera en Oscar liepen alvast vooruit, maar Japekop vond enkele zeer belangrijke geuren in de struik vlakbij ons raam, en was met geen 10 paarden meer in beweging te krijgen. Wel, mevrouw Katblad besloot na 5 volle minuten wachten onze Verkenner A achter te laten. Als hij wilde, kon hij ons altijd nog inhalen, heh? Maar zo te zien zou het daar wel niet van komen....

We gingen dus verder met Cera en Oscar, en liepen naar de Kruidentuin. Daar gingen de twee haarfabrieken een snuffelronde maken, en mevrouw Katblad wachtte totdat ze daarmee klaar waren.
Gelukkig duurde het allemaal niet te lang, want het was best wel fris door het venijnige windje dat was opgestoken. En zo kwam het dat we in rap tempo de Parallelstraat doorliepen.

Voor het huis van Bel de Franskat was het opvallend kaal. Geen tafeltje meer, geen plantenbakken ook. Zou Cera dan toch gelijk hebben en was Bel met zijn familie al verhuisd? Het kon eigenlijk niet anders, heh? Mevrouw Katblad voelde zich een beetje treurig, want ondanks dat Bel de Franskat toch regelmatig voor problemen zorgde, hij was een mooie verschijning in de Katbladbuurt en als Schrik van de Buurt zorgde hij ook voor spannende verhalen in ons Katblad .....

Wel, we kregen niet veel tijd om bij het huis van Bel te blijven staan peinzen, want opeens dook Mini op. Wij zagen haar helemaal aan het eind van de Parallelstraat onze richting uit komen, en niet zover van ons vandaan dook zij onder een bankje. Zou zij, nu ze weer helemaal was opgeknapt, de nieuwe Schrik van de Buurt kunnen worden? Zou ze dat wel willen?
In elk geval deed ze erg haar best om er gevaarlijk uit te zien!

En dat vond Cera dus ook. Zij klom, direct nadat zij Mini in de gaten had, bovenop een tafeltje en verloor haar niet uit het oog.
Wel, daar had je het dus al. Nu zou er van serieus verkennerswerk wel niets meer terecht komen, tenzij Mini zou afdruipen. In elk geval vond mevrouw Katblad dat we maar snel moesten doorlopen, voordat het tot een confrontatie zou komen!

Ja hoor, daar had je het gedonder al in de glazen. Mini had besloten ons te volgen, en ze deed dat met dreigende blik.
Misschien denken nu de mensen die nog niet zo lang ons Katblad lezen: "Waarom treedt mevrouw Katblad dan niet op? Ze kan achtervolgers toch wegjagen?"
Wel, dat kan dus niet. In de reglementen van onze Kattenkrant staat namelijk dat wij de natuur zijn gang moeten laten gaan (wij bedoelen daarmee dat wij de strijd om territoria niet mogen verstoren) en niet mogen ingrijpen, tenzij er sprake is van een noodgeval en kans is op ernstige verwondingen of nog erger. Zo hebben wij eens Bollewangen moeten wegsturen omdat hij (ongecastreerd en krols als hij was) Oscar dermate lastig viel en mevrouw Katblad bovendien dreigde aan te vallen, dat wij kozen voor het redden van onszelf en onze parttime reporter (Os dus). Maar in dit geval was er geen gevaar maar slechts normaal gedrag; wij wandelden door Mini's territorium en zij had derhalve het recht om ons te achtervolgen.

Wij liepen dus gewoon door in de richting van het Gevaarlijke Water, en terwijl Oscar vrij cool bleef en hier en daar met zijn lipjes wat markeerwerk deed, keek Cera telkens angstig om naar waar Mini was en of zij niet te dichtbij kwam.

En omdat Cera alsmaar stilhield omdat zij wilde omkijken, schoten we niet zo hard op....

Op de foto ziet u Mini, die steeds achter een paal of struikje kroop in de hoop niet gezien te worden. Maar Cera is natuurlijk niet achterlijk, en mevrouw Katblad toevallig ook niet....

Eindelijk waren wij dan aan het eind van de Parallelstraat gekomen, en mevrouw Katblad sloeg direct de hoek om omdat zij liever niet had dat haar reporters te dichtbij het - nog steeds met ijs bedekte - water kwamen. Maar toen zij omkeek, zag ze dat Os en Cera elkaar stonden aan te kijken en hun eigen plan aan het opstellen waren. Nou, wat gaan jullie doen, jongens?

Ja hoor, toch naar dat water (of liever ijs) toe dus. Cera ging als eerste, maar keerde al snel weer terug om naar mevrouw Katblad toe te lopen. En waar was Oscar gebleven?

En Oscar was ook eigenwijs. Ja, een leuk plaatje zo met die bevroren gracht op de achtergrond, maar dus niet bepaald de bedoeling.
Wij probeerden Oscar tot de orde te roepen, maar hij weigerde over te steken.
Cera zat inmiddels midden op de straat, wat wij ook niet zo'n goed idee van haar vonden, maar dat kwam omdat onze achtervolgster Mini ondertussen de Parallelstraat was uitgekomen en aan de overkant van de straat op de stoep stond. Het was duidelijk dat zij iets van plan was, maar wat?
En toen ging alles opeens ontzettend snel. Mevrouw Katblad siddert nog als zij eraan denkt. Waaraan? Wel, dat leest u morgen in deel twee van dit verhaal!