Het nieuwe jaar in

Nee, de Boez hoefde gisteravond niet te eten. Door het knallen had hij al gegeten en gedronken, zeg maar. De andere drie zijn nog wel voor het diner beneden gekomen, maar de bakjes gingen niet zo mooi leeg als anders en ze waren dus snel klaar.

Nu moeten we ook eerlijk toegeven dat de hele redactie behoorlijk riekte naar olie- en appelbollen, zelfs na het luchten middels het openen van de keukenkoepel. En er deugde natuurlijk sowieso helemaal niets van de structuur van de dag. Want mevrouw Katblad ging zomaar (na het bakken) onder de douche, midden op de dag, en dat klopt niet. Bovendien klonk er constant klassieke muziek op de bovenverdieping (om het geluid van de knallers enigszins te maskeren) en dat klopte ook niet. Van zo'n rare dag raak je als haarfabriek natuurlijk je honger kwijt, dat is heel erg logisch....

Cera was 's avonds best nog wel stoer.
Ze kwam een paar keer naar beneden en ging dan op de salontafel zitten waar voor de gelegenheid een kleedje overheen lag. Maar u kunt aan haar blik wel zien dat ze helemaal niets snapte van al het gedoe en lawaai op straat en om enige bijstand verzocht, die zij ook kreeg in de vorm van een flinke dosis aaien. Dat hielp dan een beetje, al was het natuurlijk niet afdoende.

Op een gegeven moment (gedurende de avond) ging mevrouw Katblad maar eens even boven kijken om te zien waar onze reporters zich ophielden. Japekop had een nieuwe verstopplek gevonden: onder de cv-ketel achter de koffer. Een uitstekende plek die hij helemaal zelf had ontdekt. De half opengeschoven kledinglade was nog ongebruikt gebleven, terwijl die in het verleden toch altijd wel erg populair was als schuilplaats, maar zo zie je maar weer. Haarfabrieken zijn onvoorspelbaar!

De Boez had gekozen voor het logeerbed, maar dan eronder uiteraard. Bij een volgende inspectie later op de avond lag hij daar nog steeds, dus moest het hem daar bevallen, voor zover mogelijk natuurlijk.
Ja, twee jaar geleden zat hij als dreumes van slechts een paar maanden oud nog vanachter het raam naar het vuurwerk te kijken, nu denkt hij daar heel anders over.

Mevrouw Troy was zo moedig om zich regelmatig even beneden te melden bij mevrouw Katblad, maar dan wel met doorgezakte pootjes en de buik dicht bij de grond. Angst inderdaad. Al spinnende draaide ze dan wat rondjes om haar mens heen, maar lang hield ze dat niet vol. Nee, kwamen te knallen te dichtbij dan zocht zij toch in grote haast de bovenverdieping weer op. Wij zagen haar een paar keer onder het dressoir, maar ook onder een kledingrek tussen de nette jasjes van mevrouw Katblad. Ach ja....



Wel, toen de hel echt losbrak (hoewel de hele avond al behoorlijk onrustig was), is mevrouw Katblad niet lang meer opgebleven en naar bed gegaan. En toen het ergste voorbij was, kwamen de haarfabrieken één voor één bij haar op het grote bed, want angst verbroederd blijkbaar. Het werd een beetje krap daar, dat wel, maar gelukkig begreep mevrouw Katblad dat zij op dit moment niet al te streng kon zijn en liet toe dat er over haar heengelopen werd. En toen het tenslotte echt helemaal stil was, werd het sein "veilig" gegeven (wij weten niet door wie) en ging men naar beneden voor wat brokjes, een paar slokken water en een bezoek aan de kattenbak. Nou, dat hebben we weer gehad heh? Ja, gelukkig maar. En Japekoppie heeft niet gebraakt, iets waar we heel blij om zijn....