Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 27 februari 2013

Terug in de tijd (5)

Augustus 2008.

Dag in, dag uit bezig zijn met het Katblad, foto's maken en bewerken, reportages maken, dat is allemaal best vermoeiend! K. probeerde tussendoor wat te ontspannen met papier en verf, maar ook dan spookten de haarfabrieken nog door haar hoofd!
Het LKB werd een soort verslaving voor haar, maar dan wel een prettige en het kon toch geen kwaad?
.........











We maakten kennis met Simba uit de Parallelstraat. Altijd even schuw en zeer territoriumbewust, want Simba kon het niet velen wanneer er onbekende haarfabrieken (Japekoppie, Charli en ondertussen ook Cera) voor zijn huis langs liepen. In al die jaren is hij niet veranderd.
Wij hebben Simba trouwens al een hele tijd niet meer gezien en zijn benieuwd hoe het met hem gaat!






Het leven ging door en soms moesten we op huisbezoek omdat er ook haarfabrieken waren die niet of nauwelijks buiten kwamen. Zoals Ollie, onze buurkat, huisgenoot van Charli.
Zo nu en dan mocht K. Charl en Ollie bij afwezigheid van hun mens hun diner geven, en dan maakte ze stiekem wat foto's van de Ol.
Ollie is altijd al wat éénkennig geweest maar pas sinds de laatste paar jaar verstopt hij zich vaak op de bovenverdieping als er vreemd bezoek in zijn huis komt.


Hem eten geven mag natuurlijk altijd, want Ollie leeft om te kunnen eten en dat is wel aan te zien ook.
Onze buuf haalde Ol destijds uit het asiel omdat zij het leuk vond als Charl een speelkameraad en huisgenoot had. Wel, toen beide haarfabrieken nog heel jong waren werd er inderdaad nog wel samen gespeeld, maar daar is al heel lang geen sprake meer van. Charl is een paar weken ouder dan Ol en erg dominant, en dat zou best de oorzaak kunnen zijn van Ollie's eetstoornis en straatvrees....


In de zomer van 2008 was Japekoppie nog erg actief. Altijd maar bezig met zijn verkenningsrondes, ook in het dakgebied.
Het leek alsof hij altijd veilige routes volgde en voorzichtig was, maar dat was niet zo, want op een dag waagde hij zich op een door algen begroeid pannendak, net nadat het geregend had en spekglad was.





Japekop gleed uit, bezeerde een achterpoot en moest een tijdje rust nemen. Natuurlijk op het bed van mevrouw Katblad, heh? Waar anders?
Gelukkig had hij niets gebroken en hield aan zijn glijpartij dus geen blijvende schade over.








Van Wilma kregen wij foto's toegestuurd van moeder Laila met haar 7 kleintjes. Die was bevallen op 11 juli in asiel Crailo (Hilversum), en nog dezelfde dag werd moeder met kittens naar Wilma's opvang gebracht. Hier zijn de kittens nog net geen 4 weken oud.
En toen gebeurde wat (volgens Japekop) niet had mogen gebeuren: mevrouw K. werd zomaar verliefd op het middelste ventje, die met dat witte nekkie...




Deze dus, heh? Ja.
Toen al erg stout, veel eten, snel groeien. Hij was de op één na zwaarste van het nest.










Ze waren trouwens allemaal erg mooi, de kits van Laila. En hun moeder was ook een prachtige haarfabriek, en superlief!
"Nekkie" ziet u helemaal rechts op deze foto.
Het duurde niet lang of K. verzon alvast een naam voor het witte nekkie: Boezelmans. Vraag ons niet waarom die naam, het kwam zomaar in K. op.
Maar Boezje moest natuurlijk eerst groot en wijs genoeg worden voordat K. hem naar Leiden kon halen!
Toen dacht K. overigens nog dat zij hem vast wel zou kunnen opleiden tot een eerste klas reporter....
Tja...


Pim werd ondertussen almaar zieker en zwakker. Als ons Poezenloket geopend was, kwam hij graag in de vensterbank op zijn kleedje liggen. En Japekoppie en Tokkie Troy vonden dat best; waarschijnlijk voelden ze aan dat Pim zo ziek was en gunden hem een veilig plekje en liefdevolle aandacht.







Ook Cera werd een vaste gast van de redactie en kreeg bij ons zelfs een baantje als model.
Wanneer zij mevrouw K. met de camera naar buiten zag komen, kwam zij direct van haar dak af via de snelste route.








En dat was natuurlijk eerst van het garagedak springen,



















en dan van de container naar de straat.
Nee, tegenwoordig komt zij niet meer op dat dak; het gebied werd haar afgenomen toen Zoe daar kwam wonen.
Trouwens, met haar gewicht van tegenwoordig zouden wij niet graag zien dat ze nog zulke enorme sprongen zou maken, heh? Daarom.






Langzaam maar zeker raakte Myo een beetje gewend aan zijn nieuwe leven in de Hoftuin.
Myo had al heel vaak in het asiel moeten zitten omdat hij elke keer weer niet werd begrepen door zijn nieuwe mensen. Hij had dus een zwaar en droevig leven achter de rug, totdat hij in het Hof kwam wonen! Gelukkig had hij nu eindelijk een mens getroffen die hem wel een kans wilde geven en de tijd nam om Myo met nukken en al goed te leren kennen!



Helaas voor bezoekers van de Hoftuin (zoals Cera - rechts op de foto) hield Myo net als Rooie Gijs niet van vreemdelingen in de Hoftuin. Rooie Gijs was toen nog de onbetwiste leider van de partij Hof is Vol, maar het zat er toen eigenlijk al dik in dat Myo het leiderschap t.z.t. zonder enige moeite zou kunnen overnemen.
Pech voor Cera, want zij durfde steeds minder vaak in de Hoftuin te komen terwijl de achterzijde van haar toenmalige huis nota bene uitkwam op deze tuin!








Wordt vervolgd!

3 opmerkingen:

Fritz zei

Wat grappig dat die kenmerkende blik van the Boez er als baby in 2008 al inzit.

Ma Tok zei

@Fritz: Bedoelt u die onnozele appelige blik?

Fritz zei

@Ina: jazeker, diezelfde oliebollige naïve blik.
Doet me ook altijd denken aan de appelflapperige loek van Barbra Streisand.