Smerige worst

Japekoppie:
Ik laat graag mijn bakje Gourmet mousse aan mij voorbij gaan als ik weet dat mevrouw Katblad boerenkool gaat eten. Het is namelijk zo dat op het moment dat de pan op het vuur is gezet (met het laagje piepers en een knisperende laag van dat groene spul) ik mij al zo op het aflikken van het bord van K. verheug, dat ik geen trek meer heb in die mousse, opgewarmd op de kachel of niet. Wist u trouwens al dat de magnetron het heeft begeven omdat K. zo stom was onze blikjes erin te verwarmen? Hoe achterlijk kan een mens zijn, heh?

Afijn, dat stomme apparaat kan nu eindelijk de deur uit.
Jawel, de aardappels met kool worden gekookt in een smakelijke bouillon, en bij het stampen gaat er wat kruiderij bij en uiteraard een klontje boter, want K. doet tegenwoordig niet meer aan jus maar een beetje smeuïg moet het gerecht natuurlijk wel worden. Maakt me niet uit, het is me niet om die jus te doen maar om de smaak van de stamppot zelf. Jazeker, ik denk dat ik die boter zeker zou missen als ze die zou weglaten, maar dat doet ze niet dus daar hoeven we het verder niet over te hebben en daar hoef ik me dus ook geen zorgen over te maken.

De augurkjes die K. erbij eet interesseren me niet en dus laat ze die gelukkig ook niet op haar bord achter.
Wel pleegt zij wat fliebers worst voor mij over te laten, en tot voor kort at ik die dus graag samen met die verrukkelijke stamppot op, doch de laatste tijd laat ik de worst liever liggen. Misschien heeft K. een ander merk gekocht of wellicht heeft de fabrikant een ander soort vlees in het vel gestopt, ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik die worst niet meer hoef; het lijkt alsof er een luchtje aan zit en het smaakt me niet meer.
Op bijgaand plaatje kunt u dan ook zien dat ik om de worst heen lik. Van de aardappel en de kool laat ik uiteraard helemaal niets over, het is gewoon te lekker.
Het is alleen wel zo dat K. altijd erg weinig op haar bord voor mij achterlaat omdat zij meent dat menseneten niet goed voor mij zou zijn en dat ik wellicht last zou kunnen krijgen van dat groene omdat mijn darmen daar niet op zijn gebouwd, zegt ze. Wel, ik heb nog nooit last gehad van dat beetje boerenkool, dus ze kan best wat meer van dat spul voor mij overlaten, al is het maar één (flinke) eetlepel. Het is namelijk ook zo dat, als ik eenmaal klaar ben met het schoonmaken van haar bord, ik best nog wel honger heb, maar als ik dan alsnog bij mijn voerbakje langs ga is de inhoud daarvan ondertussen verdwenen. Mijn moeder, inderdaad. Maar dan moet ik later op de avond dus nog behoorlijk wat van die droge brokken gaan eten want ik kan niet slapen op een lege maag.
Als K. nu voortaan die fliebers smerige worst zelf opeet en wat meer boerenkool op haar bord achterlaat, komen we al een eindje verder in de goede richting. Misschien kunnen we tot een afspraak komen, K. en ik, voordat de winter echt helemaal voorbij is en ze overgaat tot het nuttigen van die smerige salades, met nog viezere olijven en dergelijke. Trouwens, een gestoofd runderlapje gaat ook uitstekend samen met een boerenkoolstamppotje, maar dan moet het wel echt rund zijn, heh? Ik bedoel maar, want je weet tegenwoordig dus maar nooit.
Wat eet je vanavond eigenlijk? Pasta? Toch wel met echte kaas hopelijk, heh? Nee, ik vraag het maar...