Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 22 februari 2013

Terug in de tijd (2)

Juli/augustus 2008.
Charli (onze buurkat, zoon van mevrouw Troy, broer van Japekop dus) was in die tijd nog een stuk actiever. U ziet hem hier op vliegenjacht achter het gordijn.
De krabpaal waarop hij zat moest een paar jaar geleden worden afgevoerd door het grofvuilwielhuis in verband met instortingsgevaar, maar daar keken wij niet van op gezien het intensief gebruik van het klimtoestel en het gewicht van Charli en zijn huisgenoot Ollie.



Japekop was altijd druk aan het trainen voor zijn diploma Verkennen A. Hij ving in die tijd nog muizen en was, na een ernstige ziekte (maagzweer) en heel veel gewichtsverlies, met behulp van veel medicijnen en anti-depressiva (zeg maar) weer flink aangekomen; hij woog bijna 6 kilo, waarmee hij op zijn oude gewicht was gekomen.
U ziet Japekop hier in de Kruidentuin bezig met een proefexamen voor het vak "Struikonderzoek".




Japekoppie is van nature een echte Verkenner. Al sinds hij op jonge leeftijd naar buiten mocht, stippelde hij zelf zijn routes uit en wist hij intuïtief waarop hij moest letten, op welke plekken hij extra voorzichtig diende te zijn en hoe hij confrontaties uit de weg moest gaan. Toen mevrouw K. hem inschreef voor het examen Verkennen A, wisten we eigenlijk al dat hij dat met het grootste gemak zou halen. En inderdaad, het werd zelfs "Cum Laude". En al is Japie met de VUT, hij is nog steeds de beste verkenner uit de hele Katbladbuurt!










Onze haarfabrieken (mevrouw Troy en Japekoppie) droegen toen nog bandjes met naamplaatjes, zoals u op bijgaande foto kunt zien.
Mevrouw Troy zat blijkbaar toen al graag op de vensterbank, een het duurde dan ook niet lang of wij hadden speciaal op haar verzoek het Poezenloket in het leven geroepen.
Haar karakter is in de loop van de laatste vijf jaar nauwelijks veranderd, al is ze af en toe iets milder in haar gedrag t.o. bezoekers, maar dan moet er wel iets lekkers op tafel staan en het betreffende bezoek moet bereid zijn daar wat fliebertjes van af te staan. Ongewenste intimiteiten worden door haar nog immers beloond met een uitgeslagen klauw, en een flinke blaaspartij komt ook nog steeds regelmatig voor.
De Katzheimer heeft haar gedrag eigenlijk nauwelijks veranderd, behalve dan als ze een aanval van verwardheid heeft, maar dat heeft dus meer te maken met een soort van tijdelijke leegheid in haar kattenkopje.


Ook Iwan droeg nog bandjes! Ja, meervoud want hij raakte ze regelmatig kwijt; die lagen dan ergens op het dak van zijn huis (werd ons verteld).
Harry was toen al lid van Hof is Vol. Op deze foto kunt u zien hoe Iwan rechtsomkeer maakt omdat Harremans hem de toegang tot de Hoftuin ontzegt.
Mevrouw K. liep met Iwan terug naar Iwan's straat.






Daar nam zij plaats op een bankje en Iwan kwam bij haar zitten om een klacht over de partij in te dienen en medelijden op te wekken. Natuurlijk trapte K. erin en zo kwam het dat Iwan een flinke aaibeurt van haar kreeg. Ja, Iwan had toen inderdaad nog wat bredere kaken doordat hij al zijn kiezen nog had.
Wij ontmoetten Iwan trouwens wel vaker bij dit bankje, en daarom nam K. vaak haar camera mee als ze door Iwan's straat liep om naar de buurtsuper te gaan.




En ach ja, Pim.... Hij zou zijn laatste zomer tegemoet gaan, maar dat wisten we toen nog niet. Hier ligt hij in zijn buitenverblijf, op de tafel voor zijn huis.
Wij vonden Pim in het begin niet zo'n leuke haarfabriek. Hoewel zijn buur Storm de Schrik van de Buurt was, deed Pim niet erg veel voor hem onder en ook hij hield van een stevig partijtje meppen. Ja, Pim was best wel agressief naar andere haarfabrieken toe en veroorzaakte regelmatig flinke ruzies. Maar opeens, dat voorjaar, leek Pim milder te worden, zelfs een beetje aan de tamme kant.


Eerst dachten wij dat het kwam doordat hij zo vaak alleen thuis was, want Pim mocht nooit mee als zijn huisgenoten (mensen en blafbeesten) naar de camping gingen. Wij hadden het idee dat Pim een beetje aan het verpieteren was....








Pim meldde zich die zomer steeds vaker bij het Poezenloket, en als mevrouw Troy en Japekop er even niet waren, mocht hij van mevrouw K. aan de binnenkant van de vensterbank komen zitten. Wij hadden daar zelfs op een gegeven moment een zacht kleedje voor hem neergelegd.
Later, veel later, na de zomervakantie, sprak K. met het mens van Pim. Was Pim wel in orde? Hij werd zo mager en gedroeg zich steeds meer als een bejaarde kat terwijl hij nog niet eens 5 jaar oud was!
Wel, vertelde zijn mens, Pim werd wel vaker erg mager in de zomer.

Hadden we maar beter naar ons gevoel geluisterd, want Pim was inderdaad ziek, erg ziek zelfs. In de herfst, toen hij zich begon te verstoppen op donkere plekjes, bleek bij een bezoek aan de dierenarts dat een ontsteking in zijn bek ook zijn nieren had aangetast, en eigenlijk had hij geen kans meer; de infectie had te lang gewoekerd. Zijn mens probeerde nog van alles met medicijnen en speciaal voer, maar Pim zelf had het opgegeven en stopte definitief met eten.
Na een zomer waarin Pim steeds vaker het gezelschap van K. had opgezocht, een lieve, aanhankelijke, vaste gast was geworden van de redactie, moesten wij met zeer veel pijn in het hart afscheid van hem nemen. Gelukkig hebben wij nog heel veel mooie foto's van Pimmetje...

Wordt vervolgd.

5 opmerkingen:

Annemieke zei

Arme Pim! Ik vond het altijd zo'n leukerd - met die brutale blik.

Fritz zei

Wat een aandoenlijke maar evenzo treurige afdronk dat verhaal over Pim.
Ik krijg er stantepede een herfstdip van.
Maar het is goed dat het is vastgelegd voor het nageslacht.

Ma Tok zei

Pim had waarschijnlijk dezelfde ontsteking in zijn bek als Iwan. Gelukkig zijn we met Iwan op tijd naar de dierenarts gegaan. Hij is nu wel al zijn kiezen kwijt en hij moet elke 3 weken een injectie prednison, maar verder gaat hij nog blij door het leven.

Mevrouw Katblad zei

Iwan heeft inderdaad geluk gehad met diverse, gunstigere omstandigheden...

Wad Woord en Wol zei

Prachtig, maar verdrietig verhaal over Pim.