Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 14 september 2012

Nog steeds vreemd gedrag

Japekoppie kwam met het verzoek aan mevrouw K. om samen met haar een eindje te gaan wandelen, en natuurlijk was zij daar onmiddellijk toe bereid. Deze keer dan wel (weer voor de eerste keer) met de jas aan, heh? Ja, want de vorige week zat zij nog in 30 graden terwijl de thermometer nu 15 aangeeft, en dat is een heel groot verschil.
De kachel hebben wij trouwens inmiddels ook maar aangezet wegens kippenvel en klappertanden. U ook? Maar dat terzijde; dit bericht gaat over Japekoppie. Tenminste, dat was de bedoeling.










Nauwelijks op weg echter sloot de Boez zich bij ons aan. Ja inderdaad, omdat hij mevrouw K. nog steeds niet uit het oog wenst te verliezen wegens zijn vrees dat zij weer zal vertrekken. Wij hoopten dat dit vreemde gedrag van hem wel snel over zou gaan, maar niet dus. Er is ook nog geen nacht voorbij gegaan dat hij niet onder het dekbed kwam slapen, het grootste deel van de dag zit hij bovenop de tafel naast de laptop of op de krant en hij is nog helemaal geen moment stout geweest, ook niet een beetje.
Nee, dit moet niet te lang gaan duren, heh? Saaie boel inderdaad.

En ja hoor, de Os wist ons ook spoedig te vinden. Arme Japekop, want hij heeft doorgaans helemaal geen zin in groepswandelingen en had zich net nog zo verheugd op een onderonsje met mevrouw K.
Wel, het duurde dan ook niet lang of Japie ging weer op huus an, zwaar teleurgesteld en chagrijnig. En daarom gaf hij op weg naar boven zijn ouwe moeder (die net de trap afkwam) een verrassingspets voor haar kop. Terwijl zij toch geen enkele schuld had aan het gebeurde...
Gelukkig bleef mevrouw Troy op de poot en wist ze nog net op tijd de kattenbak te bereiken.

1 opmerking:

Hans zei

Japekoppie toch! Je moeder slaan. Je pootjes groeien nog eens boven je graf!