Stinkmuts, deel 2

Japekoppie stond zijn stinkmuts tenslotte weer af, maar niet aan iemand in het bijzonder. Wie zin had die mocht de muts hebben, maar het probleem was dat er toen twee kandidaten waren. Je zou kunnen denken dat de Boez zijn vriendje wel even een snuffeltje aan de muts gunde, maar dat viel dus bar tegen.

Nee, de Os kreeg geen kans want Boez ging zo over de muts heen staan dat Os er niet bij kon. Het was duidelijk dat er op dit moment geen sprake was van vriendschap maar van ordinaire hebberigheid en/of pesterij.

En vervolgens kwam er zelfs een nog ordinairdere knokpartij van, waarbij Os een meppende Boez bovenop zich kreeg.
Of het gevecht nog een winnaar kende weten wij niet, het was opeens afgelopen en alsof het afgesproken was, mocht Oscar toen toch aan het stinkding snuffelen. Iets wat hij dus ook deed, maar dan heel even, alsof het hem eigenlijk al niet meer interesseerde.

Nee, voor de Os was de lol eraf, dat was duidelijk. Het kan ook zijn dat hij zich groot hield en zijn gemis aan belangstelling veinsde, of misschien was het wel zo dat hij gewoon dacht: "Zak er maar in met je stinkmuts, Boez!"
En zo ging hij dan ook naar de keuken om zijn frustratie weg te eten met wat brokjes.
Wij hadden uiteraard te doen met Oscar, maar het ging nu eenmaal zoals het ging en wij, als mensen, kunnen niet aan de ongeschreven wetten van de haarfabrieken gaan zitten morrelen; die regels zijn er niet voor niets. Os was nu eenmaal gast, en bij katten geldt dat je je dan heel bescheiden moet gedragen, anders kun je zomaar de tent worden uitgezet. Ja, en stel dat je je als bezoeker misdraagt, loop je ook nog de kans dat je niet meer binnen mag komen, en dat zou voor Os rampzalig wezen!
Daar lag de muts dus, op de vloer, verlaten maar nog steeds behoorlijk geurend.

Wel, mevrouw Troy vond dat zij nu weer aan de beurt was. Weer geen echt enthousiasme bij haar, maar ze sleepte het mutsje toch wel een eindje de kamer door en wreef haar snuit er een paar keer langs. Ze was echter al gauw klaar met haar gefleem, en toen dook de eigenaar weer op.

Japekop ging weer vol overgave aan de gang met zijn stinkcadeau terwijl zijn moeder toekeek.
Maar deze keer duurde zijn belangstelling maar kort. Misschien zat zijn neus al helemaal vol met de stank en was hij voldaan en/of verzadigd?
Wij controleerden de muts op de hevigheid van de "geur", en moesten constateren dat deze nog met volle kracht aanwezig was. Nee, er moest dus sprake zijn van een soort verzadigingspunt bij Japekop, wellicht was hij zelfs een tikje bedwelmd geraakt.

Overigens, mocht u Cera in dit verhaal gemist hebben, dat klopt. Zij was nog ergens buiten en kwam pas later op de avond thuis. De muts lag toen nog steeds op de vloer, maar na Japekop had niemand meer belangstelling getoond voor het rode ding, en ook Cera liet het links liggen. Ook na haar avondeten heeft Cera geen enkele maal ook maar één snufje besteed aan de muts, en dat is op zijn zwakst gezegd toch wel heel eigenaardig te noemen.

Zoëven hebben wij het niet meer aangeraakte mutsje nog even gecontroleerd, en we kunnen u verzekeren dat het nog hevig "geurt" en snappen dus niet dat er niet meer naar wordt omgekeken. Wellicht moeten wij het een tijdje opbergen (in een afsluitbaar zakje) en het over een week weer tevoorschijn halen, maar dan bieden wij het deze keer een andere haarfabriek aan als nieuw cadeau. Eens kijken wat er dan gebeurt!
En nu maar weer gauw de handen wassen, mevrouw Katblad!