Oorlog op het dak

Terwijl mevrouw Katblad op de bovenverdieping een beetje aan het huishouden was, klonk er opeens een driestemmig gekrijs op het dak. Wel, daar moest natuurlijk de camera voor worden gehaald, dus na trapje-af en trapje-op stond mevrouw K. op het platte dak achter de slaapkamer.
Cera kwam net teruglopen van het buurdak, maar daar het gegil gewoon doorging, was zij blijkbaar niet bij de ruzie betrokken geweest. Integendeel, ze wilde er niks mee te maken hebben en was daarom snel naar het raam toegekomen om in geval van nood zo naar binnen te kunnen springen. Alleen hing de Boez uit datzelfde raam, en hij leek niet van plan opzij te gaan voor Cera; al zijn aandacht ging uit naar het opstootje een eindje verderop.

Daar dus.
Wij herkenden natuurlijk Oscar (rechts). Hij zat een beetje hulpeloos om zich heen te kijken.
Wij herkenden ook Japekoppie aan zijn witte flank, en begrepen dat onder de takken van de boom zich het een en ander afspeelde. Wat? Om dat te kunnen zien moesten wij dichterbij komen, en dat betekende dat wij ons eigen dakje moesten verlaten en op het volgende moesten stappen.

Mevrouw Katblad moest heel voorzichtig lopen daar er een laagje ijs op de tegels lag en het dus spiegelglad was.
Maar toen zagen we dat Oscar wel op een heel dun randje zat, en toen wij hem riepen, liet hij blijken niet langs de ruziënde meute te durven. En dat begrepen wij best.
We wisten dus nog steeds niet wie er nu allemaal daar onder die boom zaten te krijsen!

Kijk maar mee! Niks te zien toch? Ja, behalve Japekop dan. Maar we hoorden 3 paar stembandjes tekeer gaan en konden de twee missende haarfabrieken niet ontdekken. Dichterbij konden we niet komen, tenminste niet zonder het risico de nek te breken. Wat nu? De boel forceren door mee te gaan gillen of blazen? Nee, dat ging mevrouw Katblad te ver. Misschien wist de Boez raad?

Wij draaiden ons om naar onze jongste reporter en vroegen hem of hij niet aan het werk moest. Ja, uitvinden wat daar nu precies gebeurde en eventueel de ruzie op een subtiele manier verstoren of iets dergelijks.
Wel, Boez begreep wat wij bedoelden, maar het woord "subtiel" had hij duidelijk niet verstaan. Want wat gebeurde er?
Hij sprong opeens het raam uit, rende als een idioot naar de plek des onheils toe en sprong zomaar tussen de ruziemakers in. Tenminste, wij zagen hem heel kort onder de boom verdwijnen.

Mevrouw Katblad schrok zich het apezuur, want het stel krijsers was blijkbaar tegen de bemoeienis van de Boez; Japekop sloeg hem onmiddellijk opzij en zo gleed onze jongste over het dak (dat iets schuin afloopt) via de scheefliggende dakpannen pardoes naar beneden, de onderliggende tuin in. Het hart van mevrouw Katblad stond even stil. Hoe diep was het daar? Twee meter muur en dan nog minstens een halve daarboven?
Snel schuifelden we naar de rand van het dak om naar beneden te kijken, maar gelukkig zagen we de Boez weer omhoog klimmen. Niks gebroken zo te zien, en vastberaden om weer terug te keren naar de kibbelende drie. Hoewel, zaten zij daar nog? Waren ze niet enorm geschrokken van de interventie van de Boez?

Jawel, dat kon ook niet anders. De ruzie was klaar en over. Onbeslist natuurlijk, dat wel. Wij zagen Luna nog net terwijl zij terugkeerde in haar huis. Zij was dus één van de kibbelaars geweest. Maar wie was dan die andere (behalve Japekop)? En waar was hij/zij nu heen?

Aha! Simba! We hadden het kunnen weten. Simba ging er in een noodgang door de dakgoot vandoor; waarschijnlijk was hij erg teleurgesteld over de afloop van de ruzie en vastbesloten deze t.z.t. voort te zetten. Nou, wat ons betreft liever niet dus, maar we weten best dat we de strijd om het dakterritorium niet kunnen voorkomen.

Japekop keerde, in tegenstelling tot de andere twee vechtersbazen, heel kalmpjes naar het slaapkamerraam terug. Hij had duidelijk de pest in en negeerde de Boez. Misschien was Japekop wel aan de winnende poot geweest en had Boez nu alles voor hem verpest.
En omdat Japekop zo chagrijnig deed tegen de Boez, besloot de laatste nog maar wat achter te blijven op het dak. Zijn vriendje zat daar immers ook nog een eindje verderop!

Oscar had het niet naar zijn zin gehad op de schutting, dat hadden we duidelijk kunnen zien. En nu had hij gewacht tot alle andere haarfabrieken opgedonderd waren zodat hij veilig naar het raam kon lopen. Maar omdat hij nog steeds erg bang en zo geschrokken was van al het gedoe, kwam hij erg langzaam en aarzelend. De Boez bleef rustig op zijn maatje wachten; hij gunde Os alle tijd.

Zo, effe bijkomen jongens? Ja, dat was me wat heh? Maar binnen kunnen jullie ook uitrusten. Mevrouw Katblad krijgt het namelijk een beetje koud en wil graag het raam dichtdoen. Of blijven jullie liever buiten?
Nee, buiten blijven hadden ze geen zin in. Bovendien was er nu toch niks meer te beleven en misschien was het ook wel tijd voor een snoepie?
Ja, en dan kon mevrouw Katblad gelijk een kopje koffie inschenken, want die had ook wel een versterking verdiend!
Tja, het was weer een heel avontuur geweest, daar op dat dak. Tjongejonge.....