Onberekenbaar

Oscar zat al een tijdje voor onze voordeur, en daarom gingen we maar eens vragen wat de bedoeling was. Wilde hij niet binnen komen?
Nee dus. Hij bleef zitten en keek ons halletje in, maar daar was niemand.
Wel, er was niet veel denkwerk voor nodig om te concluderen dat Os hier zat om met de Boez buiten te gaan spelen, iets waar wij een hard hoofd in hadden.

De Boez had natuurlijk al lang in de gaten dat zijn vriendje voor de deur op hem zat te wachten, maar het leek er niet op dat hij ook naar buiten zou gaan.
Zelfs het halletje vond hij te koud, dat konden wij afleiden uit het feit dat hij in de huiskamer bleef staan en slechts zijn kop om de hoek van de deur stak.
Waarschijnlijk vond hij het een beter idee om Oscar binnen te vragen, en dat was natuurlijk ook een mogelijkheid: samen binnen spelen, heh?

Maar Oscar wilde juist buiten spelen, en het was heel vervelend dat Boez dat niet begreep, of erger nog, dat hij dat niet wilde.

Oscar gaapte maar eens. Dat gebeurt nu eenmaal als je ergens lang moet wachten en er helemaal niks gebeurt.
Nu hadden wij natuurlijk, om Oscar te helpen, de Boez in het halletje kunnen lokken met een snoepie of snackstaafje, maar dat doen wij dus niet. Nee, onze haarfabrieken mogen in hun vrije tijd zelf bepalen wat ze doen, anders pakken ze hun koffertjes en gaan ze ergens anders wonen. (Ja, dat komt best wel eens voor; denk maar aan Rooie Gijs, die heeft dat destijds ook gedaan!)

En kijk, daar kwam de Boez al uit eigen, vrije wil naar de deur toe. Gelukkig was hij wel zo beleefd om, ondanks de koude luchtstroom in de gang, zijn vriendje te komen begroeten. Dat was tenminste nog wat. Maar ging hij ook op de uitnodiging van de Os in? Zou hij zich net zo dapper als Oscar tonen en een rondje in de sneeuw gaan maken?
De Boez aarzelde. Mevrouw Katblad kreeg het intussen ook koud daar bij die open deur en verzocht Boez eindelijk eens een beslissing te nemen.

En daarop keerde de Boez zich kordaat om en liep weer terug de huiskamer in.
Mevrouw Katblad bood Oscar haar excuses aan. Ja, de Boez is inderdaad een watje, maar dat is nu eenmaal zo en daar verander je niks aan. Maar het kan ook zijn dat hij zich niet helemaal lekker voelt ofzo (pijn in zijn oor of een kleinigheidje aan zijn poot) dus laten we niet al te hard voor hem zijn, wel?

Oscar dacht daar het zijne van. Hij ging niet op de uitnodiging in om binnen te komen spelen, dus deed mevrouw Katblad de deur maar weer dicht en wenste Os nog een fijne dag toe.

Maar haarfabrieken erg onberekenbaar, iets wat elke kattenbezitter weet. Dus keken wij er ook niet van op toen Os even later toch door het kattenluik bij ons naar binnen kwam. En vervolgens moest er uiteraard flink geravot worden, want dat hoort er nu eenmaal bij. En later hebben ze trouwens ook nog samen buitengespeeld. Maar niet zo lang, want eigenlijk was het toch wel erg koud, zelfs voor dappere reporters.