Met de vorst nog in de grond

Toen wij gisteren in de Kruidentuin kwamen, zag het er zo uit (foto dus). Het had gehageld en de vorst zat nog in de grond, want het kraakte onder de schoenen van mevrouw Katblad en de haarfabrieken (de reporters Oscar en de Boez) wilden in eerste instantie niet de tuin in.

Nee, ze bleven liever op het straatje om zogenaamd de fiets aan een inspectie te onderwerpen, maar wij wisten natuurlijk wel beter: ze hadden geen zin in dat koude, harde spul onder hun zachte en gevoelige pootkussentjes.
Daarom ging mevrouw Katblad maar alleen de tuin in om een rondje om het centrum te maken. Ja, want ze moest natuurlijk kijken of er in dat centrum niets bijzonders lag, zoals een vermoorde vogel of iets anders dat interessant kon wezen voor het Katblad. Maar er lag dus niks.

Na haar rondje, toen mevrouw K. dus weer bij het straatje terugkeerde, zag zij opeens dat Kaija ook buiten was. Niet al te ver van huis natuurlijk, want Kaija lijkt tegenwoordig wel heel erg voorzichtig te zijn en zit meestal het liefst voor haar eigen raam op haar eigen stoel.
Wij verwachtten dat Kaija verstoord op zou kijken toen wij haar naderden, maar haar aandacht werd door iets heel anders getrokken. Iets in de boom; daar leek het tenminste op gezien de stand van haar oogjes. Misschien vogeltjes of andere lekkere hapjes?

Nee, geen lekkere hapjes, dat zag mevrouw K. gelijk toen zij omkeek. Het was namelijk onze grote snoepiesvreter (de Boez dus) die het nodig vond om de tuin te overzien en het daarom hogerop had gezocht. En omdat de kruin van de boom nogal grillig was door de wirwar van takken, had hij wat moeite om zijn pootjes op een fatsoenlijke manier neer te zetten en zat derhalve een partij moeilijk te doen.
Wel, mevrouw K. wilde daar niet te lang bij stilstaan, er was werk aan de winkel. We waren toch op zoek naar nieuws? Wel Boez, gauw die boom uit dan!

Omdat Boez dat laatste niet goed begreep (of eigenlijk zo onhandig bezig was dat hij niet aan ons verzoek kon voldoen), gingen we kijken waar Oscar ondertussen aan het klooien was. Dat was dus ergens in de tuin, en hij stond net een voorpoot te wassen omdat dat blijkbaar nodig was. Ja, anders doe je dat toch niet, wel? Nou......, ja en nee, maar die uitleg bewaren we voor een andere keer voor onze bioloog, die dat allemaal beter uit de doeken kan doen dan mevrouw Katblad.
Het kan trouwens best zijn dat die bevoren sneeuw gewoon pijn aan de pootjes deed; er zaten immers allemaal scherpe punten in/op.

Vandaar dat we besloten snel de tuin te verlaten. Gelukkig was de Boez ondertussen uit de boom gekomen (zeg maar "gedonderd", want daar leek het erg veel op) en dus gingen we in rap tempo naar de Parallelstraat en vervolgens de Steeg van Storm door.
Vooral de Boez stapte stevig door, maar toen we bijna bij de Katbladstraat waren, schoof hij opeens naar de muur toe en hield hij halt. Wel, als u met ons meekijkt, dan ziet u achter de regenpijp iets staan of zitten, en blijkbaar voelde de Boez dat er gevaar was.

Mevrouw Katblad dacht eerst dat er sprake was van een vorm van aanstelleritis bij de Boez, maar ging voor de zekerheid toch maar even vooruit om te zien wat dat gevaar dan wel mocht wezen. Daar, om de hoek, zat het gevaar en dus had de Boez het helemaal bij het juiste eind en was het ook erg verstandig van hem geweest om halt te houden. Jawel, het was de Schrik van de Buurt, Bel de Franskat. Hij zat tussen de regenpijp en de muur door te kijken en was al helemaal klaar voor de aanval. Als zijn slachtoffer tenminste door zou lopen, anders ging het feest natuurlijk helemaal niet door.

Boezje was dus niet van plan door te lopen, tenminste, zo leek het. Hij hield Bel goed in de gaten en kwam geen stap dichterbij.
Nou, mooie boel. Daar stonden we dus en mevrouw Katblad was erg benieuwd wat er nu ging gebeuren.

Een eindje terug in de Steeg van Storm zat Oscar. Ook hij was niet van plan verder te komen dan daar waar hij nu zat.
Mevrouw K. vond het jammer dat ze geen vouwstoeltje had meegenomen, of een thermoskan met koffie en een pakje brood, want de drie haarfabrieken zouden vast wel tijd nodig hebben om de situatie goed te bestuderen eer ze konden beslissen wat te doen.

We konden natuurlijk omkeren en teruglopen naar de Kruidentuin, en vandaar naar de redactie terug. Maar nee, twee reporters, jonge jongens nog, sterk en in de kracht van hun leven, die konden Bel de Franskat toch wel de baas?
Wel, Bel wist zeker van niet, en daarom bleef hij daar zitten om het geschikte moment af te wachten. Nee, allebei zou hij niet te pakken krijgen, maar toch zeker wel één van de twee, en zo te zien had hij zijn zinnen gezet op de Boez.

Mevrouw Katblad draaide zich om en maakte nog een foto van Oscar, die alsmaar bozer ging kijken. Zou hij misschien de confrontatie aangaan en als eerste de Steeg verlaten? Of zou........ Ach, mevrouw K. lette dus even niet op en zag te laat dat er beweging kwam in de Boez. Dat komt ervan als je van alles gaat zitten bedenken en niet in het hier en nu blijft, heh?

De Boez had namelijk opeens de aanval ingezet, zomaar zonder waarschuwing. Mevrouw K, kon nog net een foto maken van hem toen hij voorbij sjeesde en Bel zich in een reflex oprichtte om terug te kunnen slaan.

En nu wilt u zeker wel weten hoe dit afliep, niet? Wel, daar moet u helaas op wachten, want mevrouw K. moet nodig even een eh..... boodschapje doen.
Maar beste lezers, geduld is een schone zaak....
Wordt vervolgd dus!