Een stinkend cadeau!

Van onze lezeres Inge hadden wij een pakje gekregen; dat was nog een Sinterklaascadeautje dat de Sint per vergissing bij haar had laten liggen en dat voor onze haarfabrieken bestemd was. (Haha!)
Toen wij het aangereikt kregen van Inge, zei ze al dat het erg stonk, maar mevrouw Katblad dacht dat het wel mee zou vallen.
Wel, het viel dus niet mee. Zodra het papier er half af was gehaald, kwam Japekoppie al heel belangstellend een kijkje nemen en ging direct over tot intensief snuffelwerk.

En hij werd steeds enthousiaster, ging zelfs met zijn snuit helemaal in het plastic zakje.... Op dat moment bereikte de lucht van de inhoud van het zakje ook de neus van mevrouw Katblad.....

Omdat Japekop niet in staat was het cadeautje uit het zakje te halen, hielpen wij hem maar even. Ja, u ziet het goed, het is de muts van een kleine Kerstman (zou zomaar formaat haarfabriek kunnen zijn).
En de muts was gevuld met 'iets', dat was duidelijk. De stank was nu niet meer te harden, en toen mevrouw K. aan haar vingers rook, vluchtte zij vol walging naar het zeeppompje naast de waterkraan in de keuken.

Wij besloten ook maar direct het mutsje met vreemde inhoud van de tafel te verwijderen en op de grond te werpen, daar had Japekop bovendien ook wat meer ruimte om verder te klooien met het stinkende ding.
Wel, dat deed hij dan ook vol overgave. Zijn ogen gingen rollen en hij probeerde het mutsje te omarmen alsof het zijn lang verwachte geliefde was.

Het duurde niet lang voor Oscar belangstelling kwam tonen voor dit vreemde, rode kopdekseltje. Heel voorzichtig kwam hij naderbij, want je mag de baas van het huis niet voor zijn hoofd stoten en zeker niet lastig vallen als hij met zijn pas gekregen cadeautje speelt, wel? Daarom dus.

En waar Os is, is de Boez ook, dus die kwam eveneens een kijkje nemen. Merkwaardig was dat Japekop de Os even liet snuffelen, maar de Boez mocht van hem beslist niet dichterbij komen. Japekoppie behandelde het cadeautje als zijn prooi; hij had het gekregen en wilde het pas delen als hij er klaar mee was. Dit gedrag hebben wij al vaker gezien bij het aanbieden van speelgoedmuizen. Degene die het muisje het eerst heeft aangeraakt, is de bezitter, en de anderen moeten wachten. Hij behoudt trouwens ook alle rechten, maar daarover later meer.

Japekop had duidelijk gemaakt dat hij de muts nog niet wilde afstaan, dus de anderen hielden afstand, al was die afstand niet al te groot. Maar dat kwam natuurlijk door de nieuwsgierigheid en die vreselijke lucht niet te vergeten.
De lucht deed mevrouw Katblad denken aan Trassi, wat zij dus nooit gebruikt, zelfs niet als het in bepaalde recepten van Indonesisch eten wordt voorgeschreven.

Japekop was op een gegeven moment dusdanig bedwelmd door het mutsje en de inhoud daarvan, dat hij bereid was zijn cadeautje af te staan. De Boez was er het eerste bij, maar mevrouw Troy stond al in de rij voor haar beurt. Helaas moest ze daar nog even op wachten....

Nu raakte namelijk de Boez helemaal over zijn toeren. Hij trok een paar rare bekken terwijl hij met de muts over de grond rolde, en omdat hij zo flink tekeer ging, kwam Japekop maar even controleren of zijn prooi wel goed werd behandeld. Nee, hij kwam het niet afpakken, maar wilde wel het e.e.a. in de gaten houden. Inderdaad, hij gunde blijkbaar de Boez ook wel een lolletje.

Toen de Boez klaar was (hij was minder lang geboeid door de muts dan Japekop daarvoor), mocht mevrouw Troy eindelijk ruiken aan de muts. Zij vond het ding erg spannend, maar ging niet zo uit haar bol als de twee jongens. T.T. schoof de muts wat over de vloer heen en weer, deed ook het nodige snuffelwerk maar zo vol overgave rollen en tegen de muts aantrappen e.d., dat deed zij niet. Ze bleef erg beschaafd en liet zich niet zo gaan als de jongens. Nee, mevrouw Troy behield haar waardigheid. Dat betekent niet dat zij dat in alle gevallen en altijd doet, want wij hebben best wel vaak genoeg meegemaakt dat zij erg over haar toeren kan raken van Nepeta, maar het kan zijn dat de geur van de muts meer een katergeur was en dus minder aantrekkelijk voor poezen. Maar dat gissen we maar.

Oscar had zich teruggetrokken en keek van een afstand toe. Wij kunnen dit verklaren door te bedenken dat hij slechts gast in ons huis is en dus niet in zijn eigen territorium. Hoewel hij er helemaal geen problemen mee heeft om bij ons de voerbakjes te plunderen, lijkt het erop dat een prooi van de bewoners niet mag worden afgepakt. Ja, de Os zou graag ook even met de muts willen zooien, maar hij kent blijkbaar zijn plaats.

Na mevrouw Troy wilde Japekop zelf weer stoeien met de prooi. En omdat hij de eigenaar was, protesteerde niemand.

De spanning liep echter op. De andere jongens werden wat onrustig en kregen er een beetje de pest over in dat Japekop steeds maar weer zijn eigendom kwam opeisen terwijl zij ook nog graag een beurt met de muts wilden.
Ging het nu uit de poot lopen? Kwam er ruzie? U leest dat morgen!
En ondertussen zouden wij graag van Inge horen wat die vreselijke stank veroorzaakt! Want we zijn wel heel erg benieuwd!