In de Hoftuin lag Rooie Gijs vlakbij zijn voordeur. Of hij zat eigenlijk, maar niet helemaal op zijn gemak. Gijs leek ons aanvankelijk helemaal niet te herkennen en keek erg vreemd uit zijn ogen.
We moesten maar eens een praatje met hem gaan maken.
Nee, Gijs wilde liever niet met ons praten, en aan hem komen voor een aai was ook geen goed plan, merkten we. We hadden bovendien de indruk dat de Rooie een tikkie afwezig was want hij reageerde nauwelijks op onze reporters de Boez en Oscar, die achter de fotograaf aan waren gelopen. Wij vonden ook dat Gijs er erg slecht uitziet; zijn vacht zit in plukjes en is vaal van kleur, en zijn rug staat helemaal krom, wat nog beter te zien in als hij een stukje loopt, of liever waggelt.
Ja, wij hebben met Gijs te doen maar kunnen hem helaas niet helpen.
Onze reporters toonden in het totaal geen belangstelling voor de oude knorrepot, zij liepen met een grote boog om hem heen. Gijs zelf keek onze reporters niet eens na en het lijkt alsof de hele wereld hem geen moer meer interesseert.
Arme Rooie Gijs.....
4 opmerkingen:
Loopt laatste tijd vaak bij Myo naar binnen en wil dan niet meer weg.
't Is dat het een humeurig mannetje is, anders had ik het niet erg gevonden.
Je bent oud, Rooie Gijs, Je ouderdom rust met trots op je kattenlichaam. Kijk maar fijn terug op een welbesteed leven, dat heb ik begrepen van de verhalen over je.
Je mag heel trots op jezelf zijn. Zo voelde dat ook toen Bacchus zo oud was als jij!
Erg zielig !!! 't Is eigenlijk te hopen dat het allemaal niet lang meer duurt voor hem (het leven dus, bedoel ik. Tenminste niet als het zo slecht met hem blijft gaan.)
Ach Gijssie toch!
Een reactie posten