Twee reporters, een Snoes en een onkruidvrije zone

Jawel, nieuwe ronde, nieuwe kansen! En daarom gingen we maar weer eens een rondje lopen met onze twee jongste reporters. De oudste Katbladhaarfabrieken (moeder Troy en zoon Japekoppie) lagen nog (of alweer) op bed, Cera was onvindbaar (misschien bij de buuf op de sofa?), en dus waren we aangewezen op deze twee vriendjes; de één topreporter met vele kwaliteiten (daarmee bedoelen wij de rooie, rechts), de ander meestal nepreporter met heel af en toe een uitschietertje richting geniaal ( de Boez dus, links, zwart-wit en in de starthouding). Nou, benieuwd wat deze wandeling zou brengen! U ook?

Omdat er in de Kruidentuin (zie vorige foto) niets te beleven viel, stormden de reporters gelijk maar de Parallelstraat in. Daar stond tenminste nog een aantal fietsen met fietstassen die de moeite waard waren te inspecteren. Niet voor mevrouw K. natuurlijk, want zij doet niet aan snuffelen op een dergelijk laag niveau; dat redden haar knieën niet meer. Nee, het waren uiteraard onze reporters (nep- en top-) die hun best deden om de interessante geuren van de tassen te analyseren en registreren. (Wij wachten nog steeds op hun verslag of rapportage, maar goed.)
Klaar jongens? Dan gaan we naar de volgende foto.

Wel, onze nep-reporter was vandaag weer in goeie doen want stond alweer snel in de Steeg gereed om de kortste weg naar de redactie terug te nemen.
K. vertelde hem nog dat het op deze manier geen Gourmet Diamant zou worden die avond, maar daar trok de nepperd zich weinig van aan, hij liet zich echt niet overhalen tot het lopen van een grotere ronde.
Nu wilde het toeval dat het niet echt aangenaam weer was, dus K. drong ook niet erg lang aan. En Oscar sloot zich zoals gewoonlijk aan bij de meerderheid.

In de Steeg (van Storm) zat Snoesje nogal zielig te mauwen. Blijkbaar kreeg zij haar luikje niet open en dat is natuurlijk ook wel heel erg naar, want als je je huis in wilt, moet dat kunnen, heh? Daarom. Ja, mevrouw K. kan dat weten want die had laatst haar deur dicht getrokken zonder de sleutel mee te nemen, vandaar.
Het was wel jammer dat Snoes er geen zin in had om een verklaring af te leggen of even te po(e)seren voor onze camera, maar gelukkig begreep K. haar weerzin best.

Vooral toen ook nog de Boez voorbij kwam en een beetje arrogant van boven af op het haarfabriekmeisje stond neer te kijken. Nee, dat moet voor Snoes niet leuk zijn geweest.
Maar wij begrepen ook wel weer waarom de Boez zo superieur stond te doen; hij was namelijk net nog door K. uitgescholden voor nepreporter en dan moet je toch weer wat doen om je ego te restaureren, toch? Ja. Alles spreekt dus voor zich en is best goed te volgen als je er maar oog voor hebt. Of er daarna eindelijk nog iets spannends gebeurde? Om dat aan de weet te komen moeten we naar de volgende foto kijken. Het kan zijn dat er niets leuks meer plaatsvond, maar voor hetzelfde geld zou dit verhaal zomaar nog heel erg boeiend kunnen worden. Maar om dat aan de weet te komen moeten we dus toch nog maar even doorlezen/kijken. (Zucht.)

Omdat we van de Boez niks meer verwachtten, namen we Oscar maar weer in beeld. Hij had een bonuskar ontdekt en was erg benieuwd naar wat er aan lekkere happen in deze kar had gelegen. Helaas (voor hem) was het al enige tijd geleden dat de kar de bonus-winkel had gezien, en dus viel er ook niet veel meer aan te ruiken.
Wat wel interessant is om te zien op deze foto? Wel, onze gemeente heeft de mond vol over de beeldvorming van de onkruidvrije stad Leiden (vandaar de keuze voor het giftige, zaligmakende, goedkopere Roundup), en op deze plek kunt u dus zien dat de gifspuitgasten het inderdaad en terecht verdienen om dit middel te mogen toepassen; de Steeg ziet er prachtig en onkruidvrij uit, al is het maar aan één zijde. Natuurlijk had mevrouw K. liever gezien dat het onkruid aan beide zijden van de Steeg welig zou tieren; dat geeft tenminste nog een gevoel van harmonie. Maar dat terzijde.

Snoes had duidelijk gekozen voor haar onkruidvrije zone, maar dat was omdat ze verwachtte dat elk moment haar luikje zou ontsluiten.
Dat viel echter een tikje tegen, maar dat konden wij niet helpen.
We gingen nog even met onze jongste twee reporters naar het Zooiplein, maar uit een nabij gelegen garage klonk zoveel herrie dat ze tenslotte toch maar besloten voor de veilige beschutting van de redactie, en ze slaagden erin aldaar nog wat snoepjes uit een paars doosje los te peuteren. Daarna gingen ze weer op stap, maar dit keer zonder mevrouw Katblad.